Het is hard werken als je Augustus van John Williams wilt kunnen volgen als je kennis van de Romeinse tijd beperkt is. Het is ook niet zozeer een behoefte aan het opdoen van kennis daarover dat ik dit wilde lezen, wel de positieve herinneringen aan Stoner en Butcher’s Crossing. En dat was even wennen want dit is een boek dat in geen enkel opzicht vergelijkbaar is met die twee.
De film Festen is misschien wel de overtreffende trap van een familie die is verscheurd door oud zeer. Tijdens het lezen van Aurora, een roman van Luis Landero, een grote naam in de Spaanse literatuur, komen de herinneringen aan die memorabele film onvermijdelijk weer bovendrijven. Er zijn wel grote verschillen. In Festen kwam het tot een feest en dat liep gigantisch uit de hand. In Aurora is alleen al het voornemen tot het organiseren van een feest genoeg om oude wonden open te rijten.
In 2019 verscheen De vreemdelinge van Claudia Durastanti (1984). Het autobiografische element overheerst daarin en vormt de kapstok van een boek vol essayistiek, lyriek, filosofische overwegingen en beschouwingen. De flaptekst spreekt ook van fictie maar het is niet helemaal duidelijk hoe groot het aandeel daarvan is.
Het stond al een tijdje op mijn wensenlijst om aan de reeks De grote eeuw door Jan Guillou te beginnen. Kort geleden is het ervan gekomen! Bruggenbouwers is het eerste deel van een inmiddels tiendelige reeks. Deze omspant ongeveer de twintigste eeuw. Dit deel begint net na 1900 en loopt door tot kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog.
Stephan Enter heeft al enkele romans uitgebracht die goede waarderingen kregen. Pastorale is het eerste boek dat ik van hem heb gelezen en het is mij goed bevallen. Het bevat meerdere verhaallijnen, interessante personages en de thematiek spreekt aan. Zijn stijl bevalt ook prima en het bevat genoeg zinnen die het onthouden waard zijn.
Na de eerste lezing van het beknopte Zij van Helle Helle was mijn eerste gedachte: wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Wat is er gebeurd in het boek? Weinig. Over wie heb ik gelezen? En waarom is alles in de tegenwoordige tijd geschreven? Pakt die keuze wel altijd goed uit? Kortom, een tweede lezing was nodig om meer gevoel voor de inhoud te krijgen.
Londen is het theater waar De paradox van geluk door Aminatta Forna zich afspeelt. In terugblikken die op verschillende plaatsen het hoofdverhaal onderbreken komen ook andere plaatsen voor, maar dat zijn kleine zijlijnen over de achtergrond van beide hoofdpersonen.
Het leven van de joodse Jiří Weil (1900 – 1959) is, heel zachtjes uitgedrukt, weinig vreugdevol geweest. Als overtuigd communist ging hij op jonge leeftijd naar de Sovjet-Unie. De realiteit viel hem zwaar tegen en het duurde niet lang voordat hij in conflict kwam met de autoriteiten en werd teruggestuurd naar Tsjecho-Slowakije. Het was onrustig, de Duitsers waren de Sudeten-Duitsers aan het ophitsen. Na de oorlog, die hij wonderwel overleefde, werd hij als schrijver in de ban gedaan. Hij heeft nog net kunnen meemaken dat hij werd gerehabiliteerd, kort daarop stierf hij, leukemie. Des te verbazender is het dat hij in Leven met de ster op zo’n, de ellendige omstandigheden in aanmerking nemende, lichte toon heeft geschreven over die donkere oorlogsjaren.
De acht bergen van Paolo Cognetti gaat over de vriendschap tussen twee jongens, later mannen. Maar gaat het eigenlijk niet vooral over de onvoorspelbare en wispelturige natuur, het berglandschap,? Die magneet die mensen naar zich toe weet te trekken maar ze met hetzelfde gemak de das omdoet?
Het is al bijna zestig jaar geleden dat Sylvia Plath zelfmoord pleegde. De mythe en de controverses lijken sindsdien alleen maar groter te zijn geworden. Er verschijnen nog steeds boeken over haar leven, in de popmuziek wordt er nog steeds naar haar verwezen. Ook over en van Ted Hughes, met wie zij enkele jaren getrouwd is geweest, verschijnt er van alles. Hun huwelijk behoort inmiddels wel tot de meest geruchtmakende aller tijden. Het zal allemaal wel. Liever beperk ik mij tot hetgeen zij heeft geschreven, voor roddeltante ben ik niet echt in de wieg gelegd. Is haar faam op basis van haar enige roman, De glazen stolp (The bell jar) terecht?