Vertrouw nooit iemand van wie de televisie groter is dan de boekenkast
Soms interessant, soms achterhaald Nicholas Carr is een schrijver uit Amerika die schrijft over technologie, cultuur en economie. Hij heeft een achtergrond als journalist bij gerenommeerde media als Harvard business review, New York Times en Wall Street journal. Met zijn boek Het ondiepe (The shallows) behaalde hij een finaleplaats voor de Pulitzer prijs 2010.
Het huis was stil en de wereld was kalm.
De lezer werd het boek; en de zomernacht
Was als het bewustzijn van het boek.
Het huis was stil en de wereld was kalm.
Mooie schets van een roerige, ellendige periodeDe kathedraal (later opnieuw uitgebracht met Pilaren van de aarde als titel) uit 1989 van Ken Follett is een bijzonder goed ontvangen historische roman. Dit verhaal speelde in de twaalfde eeuw en beschrijft de perikelen in verband met de bouw van de kathedraal. Hij heeft gehoor gegeven aan verzoeken van vele lezers die maar bleven vragen naar een vervolg. Dat is er gekomen met het in 2007 uitgebrachte Brug naar de hemel.
Goed, maar met een paar kanttekeningenDe eerste twee delen in de reeks De vier seizoenen van Johan Theorin die zich op het Zweedse eiland Öland afspeelt waren bijzonder goed. Schemeruur en Nachtstorm zijn thrillers die helemaal af zijn, met goed uitgewerkte plots en mooie sfeertekeningen. Het is altijd weer spannend of een auteur dat hoge niveau weet vast te houden. Steenbloed is het derde deel in deze reeks, waarvan de delen los van elkaar kunnen worden gelezen.
Na een oorverdovende stilte van ruim twee weken pak ik de draad weer op. In die periode heb ik genoten van een heerlijke vakantie, een week in Lofsdalen, een kleine, afgelegen plaats in Midden Zweden die mij prima is bevallen, gevolgd door een week in Hemsedal, een iets grotere plaats in Noorwegen die het vooral van winters toerisme moet hebben. Maar ook in de zomer heeft het meer dan genoeg te bieden, weet ik uit ervaring, het is niet voor het eerst dat wij daar zijn geweest. Het heeft een schitterende ligging en je kunt er veel (berg)wandelingen maken.
Tussen het heerlijke gesjouw in de bergen en het rondrijden in de omgeving door heb ik nog een en ander kunnen lezen. Minder dan ik mij had voorgenomen omdat het aantal regendagen beperkt was en het te uitnodigend bleek om erop uit te trekken, maar goed; je gaat niet die kant op om vooral lezend de weken door te brengen.
Fascinerende hoofdpersoon in de roerige jaren zestigDe jaren zestig werden gekenmerkt door grote veranderingen. Vastgeroeste patronen en levenswijzen werden doorbroken, hiërarchische verhoudingen kwamen er in enkele jaren tijds heel anders uit te zien. Muziek werd een middel om je af te zetten, te protesteren en om een identiteit aan te ontlenen. Dat dergelijke processen niet zonder slag of stoot gingen is fraai beschreven in Heldere mist van Yolande Belghazi – Timman.
Inderdaad, een niet erg bekende auteur, hoewel sommige van haar verhalen in verschillende bundels zijn verschenen. Heldere mist is min of meer het vervolg op het eerder verschenen Moekoesja’s kus.
We volgen de hoofdpersoon Noor, ruwweg in haar puberteitsjaren, het verhaal speelt in de jaren zestig.
Wisselvallig en te weinig consistentDouglas Hofstadter is een Amerikaanse wetenschapper die vooral onderzoek doet naar bewustzijn, denken en creativiteit. In 1979 brak hij door met Gödel, Escher, Bach: een eeuwige gouden band. Hij heeft daarna nog heel wat werken gepubliceerd. Analogie is in juli 2014 in Nederland verschenen, dat hij heeft geschreven met co-auteur Emmanuel Sander. Het is een onderwerp dat veel belooft maar waarvan de uitwerking cruciaal is om te kunnen beoordelen wat de waarde is. En daar schort het aan, het resultaat is minder dan verwacht.
De druiven zijn zuur. Waar komt dat vandaan?Soms vraag je je af hoe een uitdrukking is ontstaan, maar vaker sta je er niet bij stil. Dat laatste geldt in mijn geval voor de druiven zijn zuur. Tot je in een boek een verklaring tegenkomt en dan blijkt de herkomst heel verrassend te zijn. Zo las ik onlangs dat deze uitdrukking is gebaseerd op een heel oude fabel van Aesopus:
Weggaan is een beetje doodgaan *
Doodgaan aan wat je dierbaar is
Steeds blijft iets van je in gemis
Op andere plekken voortbestaan
