Commandant Camille Verhoeven vindt na de onverwachte dood van zijn vrouw opnieuw geluk bij de lieve Anne, maar dan slaat het noodlot toe. Bij een overval op een juwelier raakt Anne zwaargewond en ze belandt in het ziekenhuis. Door zijn relatie met Anne mag Verhoeven de zaak niet op zich nemen, maar als zij opnieuw bedreigd wordt, kan hij zich niet afzijdig houden en gaat hij op zoek naar de dader. Maar schijn bedriegt en Verhoeven zal voor hij de dader kan vangen nog hele onverwachte ontdekkingen doen. En dan doemt de vraag op: wie is de dader en wie het slachtoffer?
Rosy – Pierre Lemaitre
Wie commandant Camille Verhoeven ontmoet, vergeet hem nooit meer. Veertig jaar, slecht één meter vijfenveertig. Klein, kaal en knokig, loopt met een zware pas. Ongeduldig, afstandelijk, altijd berekenend en scherp als een mes. Zijn verschijning en zijn talent dwingen direct ieders respect af. Dankzij sluwe methodes, eigenzinnige tactieken en een getraind team is hij toch keer op keer succesvol. In Rosy ontmoet Verhoeven de eenzame mislukkeling Jean Garnier, het brein achter een dodelijk plan. Zeven bommen verspreid over Parijs zullen binnen zeven dagen afgaan. Verhoeven staat voor een groot dilemma: vormt de verwarde Jean een bedreiging voor de nationale veiligheid of is het een zielige prutser die teveel televisieseries heeft gekeken?
Klein maar fijn
Rosy van Pierre Lemaitre past in de reeks met Camille Verhoeven in de hoofdrol. De oorspronkelijke titel is Rosy & John. Het is gebaseerd op zijn novelle Les grands moyens, maar het is zelf nauwelijks meer dan een novelle. En welke plek hoort het te hebben in de reeks? Het is een min of meer losstaand verhaal, toch is het goed om eerst Irene en Alex te lezen. Verwarrend? Welnee, wie Lemaitre kent weet dat zijn plots ook niet rechttoe rechtaan zijn. Ook dit verhaal is weer bijzonder.
Immortelle XLIV – Piet Paaltjens
Wel menigmaal zei de melkboer
Des morgens tot haar meid:
”De stoep is weer nat”. Och, hij wist niet,
Dat er ‘s nachts op die stoep was geschreid.
Vuilnispraat* – Tom Lanoye
Kom, steek mij vol. Het kan, het mag
het is zelfs obligaat. Kieskeurig ben ik
niet: ik kan tegen een geurtje en zelfs
tegen de kleur van alles wat vergaat.
Alex – Pierre Lemaitre
De huiveringwekkende thriller Alex opent met de schokkende ontvoering en marteling van Alex Prévost. Ze wordt op straat in Parijs in elkaar geslagen en afgevoerd in een witte bestelbus. Haar kidnapper lijkt uit op maar één ding: Alex langzaam en lijdend zien sterven. Alex oogverblindend mooi, vindingrijk en met een volstrekt eigen moraal blijkt geen gewoon slachtoffer . Commandant Camille Verhoeven heeft geen enkel aanknopingspunt, geen verdachte en geen spoor. Alleen een snel afnemende hoop. De eigenzinnige Verhoeven en zijn ploeg leveren een strijd tegen de klok. En Verhoeven wordt om geheel eigen redenen door dit misdrijf diep geraakt. Over het raadsel van Alex tast hij tot het laatste moment in het duister in deze superieure whydunnit, die met recht is gedoopt tot internationale thrillersensatie van het jaar.
Kon ik eenmaal toch… – J.J. Slauerhoff
Kon ik eenmaal toch jouw dans weergeven
In een van het woord bevrijd gedicht,
Eenmaal even vrij en lenig zweven
Als jij in de lucht en in het licht
Irene – Pierre Lemaitre
Waarschuwing vooraf: mijd de flaptekst over Irene die ook op diverse sites wordt weergegeven. Die geeft te veel van de plot weg!
In afwijking van wat ik normaal gesproken doe heb ik het hier weggelaten!
Lemaitre bevestigt zijn status als topper
Het is nog niet eens twee jaar geleden dat ik voor het eerst een boek las van Pierre Lemaitre, het geweldige Drie dagen en levenslang. Inmiddels ben ik toegekomen aan het vierde boek van hem en het is nu wel duidelijk: hij behoort tot mijn favoriete auteurs. De eerste thriller in de reeks rond Camille Verhoeven, Irene, is een meer dan voortreffelijke thriller.
Wooningloze – J.J. Slauerhoff
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen.