Hoe het als terloops de eigen plaats vond
in een stenen wereld, niemand in de weg,
net tussen macadam en stoeprand.
Vertrouw nooit iemand van wie de televisie groter is dan de boekenkast
Hoe het als terloops de eigen plaats vond
in een stenen wereld, niemand in de weg,
net tussen macadam en stoeprand.
Ik heb haar gezoend in het Hanengeschrei
bij de automaat aan de Choorstraat
terwijl ze garnalencroquetjes at
of wat daar gewoonlijk voor doorgaat.
Intrigerend, verwarrend en boeiend #2
De hoofdpersoon die niet aan het woord komt. De trilogie Omcirkeling van Carl Frode Tiller gaat over David, de man die zich niet meer kan herinneren wie hij is. Hij roept via een advertentie familie en bekenden op om hem brieven te schrijven. Via deze weg hoopt hij zijn herinneringen terug te krijgen. Jeugdjaren is het fascinerende eerste deel van deze trilogie, dat speelt in zijn tienerjaren. Kindertijd vervolgt de trilogie, waarin de lezer wordt teruggevoerd naar de periode daarvoor.
De zoektocht naar het geheugen van David zet zich voort. Zoals Jon, Alvid en Silje in het vorige deel de tienerjaren van David schetsen aan de hand van brieven, worden nu zijn kinderjaren op het eiland Otterøya en de eerste jaren in Namsos onder de loep genomen. Drie nieuwe figuren uit zijn leven hebben zich gemeld om te helpen: Ole, een boer van halverwege de dertig met ernstige relatieproblemen, Tom Roger, een werkloze man uit 'het verkeerde gedeelte' van Namsos en Paula, een oude vrouw in het verzorgingstehuis van Otterøya, die de moeder van David goed gekend heeft.
De puzzelstukjes die het leven van David vormen worden beetje bij beetje bij elkaar gezocht, maar door nieuwe verhalen vanuit nieuwe perspectieven wordt alles niet alleen completer maar ook gecompliceerder. De brieven tonen hartverscheurende en verrassende situaties, en een schokkende ontdekking verandert alles wat we dachten te weten.
Carl Frode Tiller zet opnieuw messcherp neer hoe ingewikkeld een mensenleven is en beschrijft genadeloos de problemen van intermenselijk contact.
ik hield van het onmogelijke, hield van niets zoveel,
en toch wilde ik er het mogelijke van maken
met strakke begrenzingen, rechte hoeken, heldere kleurschakeringen
en zekerheid, de zekerheid van kunnen en zullen
Je bent zo mooi in je volmaakte wezen;
gekleed of naakt, je bent altijd zo mooi.
ik zie je het liefste naakt en uitgelezen,
maar ook zo graag in je gepaste tooi.
Prachtig hoe en waarom verhaal
Peter Drehmanns won in 2015 de Halewijnprijs, een prijs voor relatief onbekende literaire talenten. Helaas lijkt het erop dat het voor hem (nog) niet de doorbraak naar een groter publiek heeft betekend. Dat is spijtig. Zijn verhalen zijn goed opgebouwd, zijn taalgebruik is uitstekend, de boeken zijn makkelijk leesbaar hoewel niet licht van inhoud. Dit geldt ook voor Van de wereld, zijn elfde roman alweer.
Hoofdpersoon in Drehmanns nieuwste roman is Daan Vos, een zorgeloze jongen van 29 met het hart op de juiste plaats. Als medewerker van het KID (Kinder Interventie Departement) probeert hij de wereld een beetje beter te maken en crisissituaties in gezinnen op te lossen. Hij biedt hulp aan kinderen die in hun veiligheid bedreigd worden, voert intensieve gesprekken met probleemouders en komt herhaaldelijk in heikele situaties terecht. In het weekend laat deze ridder zonder vrees of blaam echter de teugels vieren en gaat hij helemaal los met drugs, drank en overvloedige porties condoomloze seks. Deze twee werelden weet hij keurig gescheiden te houden totdat ze elkaar op dramatische wijze kruisen. Privé en werk raken almaar meer verstrengeld en de helper wordt steeds hulpbehoevender. Zal Daan Vos zichzelf nog weten te redden of gaat hij Ưonherroepelijk naar de verdommenis? 0'Van de wereld' is een actuele roman over goed en kwaad, liefde en bedrog. Er worden prangende kwesties aan de orde gesteld over de betrekkelijkheid van de moraal en de maakbaarheid van de samenleving. In hoeverre is de wereld gebaat bij helden die een onwankelbaar vertrouwen in de intrinsieke goedheid van de mens koesteren? Is het überhaupt nog mogelijk om geen vuile handen te maken?
Uit chaos van lakens en
voorgevoel opgestaan, gordijnen
open, de radio aan,
was plotseling Scarlatti
heel helder te verstaan:
Ik was betoverd door haar charme
en droomde vaak hoe het zou zijn
om, als het rijm in dit kwatrijn,
ook haar eens innig te omarmen.
Weer een heerlijk verhaal!
Andrea Camilleri is een echte laatbloeier. Hij is pas serieus werk van zijn schrijversloopbaan gaan maken op een leeftijd dat vele anderen het bij geraniums houden. Hij heeft veel succes met zijn boeken met Commissaris Montalbano in de hoofdrol en inmiddels zijn er heel wat verhalen met deze hoofdrolspeler verfilmd. De hond van terracotta is een goed voorbeeld van wat hij in zijn mars heeft.
Commissaris Montalbano van de recherche van Vigata op Sicilie, vindt - na een tip - in een grot de verstrengelde, gemummificeerde lichamen van een man en een vrouw, vergezeld van attributen voor een begrafenis- en opstandingsritueel volgens christo-islamitische traditie. Na een erg ingewikkeld historisch-cultureel onderzoek ontdekt hij dat het hier gaat om een Italiaans meisje, Lisetta Moscato en een nazi-matroos, Mario Cunich, die in 1943 werden vermoord terwijl ze een verboden liefde bedreven. Het is een onderzoek waar de commissaris helemaal in op gaat. Het voert hem terug naar zijn persoonlijke roots en naar het socioculturele verleden van het eiland: mythologie, maffia, het prachtige, geheimzinnige landschap, de gevarieerde keuken.
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind –
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie’ in de oude wind.