Aardig verhaal maar te geforceerd ingewikkeld gemaakt

De hoofdpersoon Marcus Goldman is met zijn debuutroman in een klap tot de sterauteur van de Verenigde Staten gebombardeerd. Hij verschijnt in alle talkshows, staat op de voorpagina’s van kranten en tijdschriften en wordt op straat herkend. Maar na zijn eerste boek, moet een volgende boek volgen. Het contract dat hij met zijn uitgever tekende gaat zelfs over vijf romans. En wat doe je dan als beginnende schrijver, wanneer het je ineens aan inspiratie ontbreekt? Ben je eigenlijk wel een schrijver, was het succes van je eerste boek niet alleen maar een toevalstreffer? Marcus gaat op zoek naar zijn oude leermeester Harry Quebert. Ooit was hij een belangrijke auteur, en zijn boek De wortels van het kwaad is uitgegroeid tot een klassieker die op scholen behandeld wordt. Hij trekt in bij Quebert, in diens landhuis aan de kust, net buiten het stadje Aurora, in de hoop zo weer iets van de inspiratie terug te vinden.

Op een dag wordt er in de tuin van Harry Quebert een lichaam gevonden. Het blijkt van de 33 jaar eerder vermiste Nola. Harry was in de dertig toen ze verdween, Nola was toentertijd 15. Omdat op het lichaam het manuscript van Queberts meesterwerk gevonden wordt, gaat de politie er van uit dat Quebert het jonge meisje om het leven heeft gebracht. Geheimen uit het verleden worden ontrafeld, Harry blijkt een verhouding met het jonge meisje te hebben gehad. De met een writers block kampende Marcus kan niet geloven dat zijn leermeester schuldig is aan een moord en start een eigen onderzoek.

Intussen ziet het er voor Quebert steeds slechter uit, hij lijkt regelrecht op de elektrische stoel af te stevenen. Maar met de hulp van inspecteur Gahalawood ontdekt de schrijver gaten in het bewijs van de politie. Want er blijken meer mensen een rol te hebben gespeeld in het leven van Nola. Meer mensen hebben er baat bij dat zaken uit het verleden niet opgerakeld worden. Een naderende deadline van zijn uitgever zet Marcus er toe aan om zijn zoektocht naar de waarheid op schrift te stellen.

Joël Dicker gebruikt in zijn thriller – zelf noemt hij het een roman – de standaard elementen die een verhaal spannend maken. Het verhaal is in zekere zin een klassieke whodunnit, met een degelijke spanningsopbouw en veel personages die allemaal wel wat te verbergen hebben. Beetje bij beetje geeft de auteur meer los, maar geregeld verrast hij ook met een onverwachte wending en schijnbaar doodlopende verhaallijnen.
Het is de vraag waarom literair Frankrijk zo uitzinnig was over De waarheid over de zaak Harry Quebert. Toegegeven, het is een echte pageturner, die je het liefst in een ruk uit wil lezen. Maar uiteindelijk ook niet meer dan dat. De auteur onderscheidt zich niet van de bekende namen uit het genre. Daarvoor is het taalgebruik te eenvoudig, de stijl te eendimensionaal.