De eerste vier delen in de reeks met forensisch onderzoeker David Hunter in de hoofdrol volgden kort op elkaar. Op het vijfde deel moesten de liefhebbers langer wachten, zes jaar maar liefst. Simon Beckett blijkt het vak niet verleerd te zijn. Watergraf is een typische Beckett met een hoofdpersoon die meteen weer vertrouwd overkomt.
O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen,
Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp,
Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen,
Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp!
’k Heb niks gezien vandaag, dat wou ik u nog schrijven:
’k heb heel de dag wat voor het raam gestaan
en niks gezien, ondanks het noestig wrijven
in beide ogen. Toen maar vroeg naar bed gegaan.
In de tijd dat ik nog recenseerde voor een online platform (wat ik overigens met heel veel plezier heb gedaan, maar dat terzijde) kwam ik af en toe in aanraking met een heel matig boek. Ik heb ook twee keer met enkele anderen een longlist doorgeworsteld waaruit een shortlist moest worden samengesteld; leuke en interessante ervaringen, maar ook dan kom je geregeld matige tot slechte boeken tegen. Daar worstel je je dan maar doorheen, het kost hooguit tijd en af en toe wat ergernis en soms is het ook gewoon om te lachen. Maar als ik “vrijwillig” een boek lees weet ik ongeveer wel wat ik kan verwachten. Dan kan het nog steeds tegenvallen, geen probleem, maar als het echt slecht is stop ermee. Dat overkomt mij zelden, maar nu heb ik zo’n geval.
Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand of drie geloof ik meer en meer dat poëzie geen vorm van naastenliefde is. Eerder een ziekte die je met een handvol hopeloze idioten deelt,
Oorlog is gruwelijk, dat is geen nieuws. Vanuit de veilige leunstoel en in een vrij beschermde omgeving is het lastig om de impact ervan tot je te laten doordringen. Je ziet beelden, je leest er wat over, je hoort een en ander, maar het is voor de meesten gelukkig toch een ver van het bed-show. Er zijn ook dwaallichten die oorlog romantiseren en denken dat zij, door er op vrijwillige basis aan deel te nemen, een heldenrol nastreven of denken dat het zicht biedt op een beter leven. Daarom is het goed dat er boeken worden geschreven zoals De eerste steen van Carsten Jensen. Dit kan je niet koud laten en er resteert daarna geen misplaatste romantiek. Hopelijk.
Er zijn van die boeken die zo’n grote reputatie hebben dat je ze eigenlijk wel moet hebben gelezen. The great Gatsby van F. Scott Fitzgerald is daarvan een uitstekend voorbeeld. Het behoort tot de grote klassiekers als je op de meningen van anderen moet afgaan. De vraag dringt zich dan vanzelf op of je die mening kunt delen.