Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed
waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand
of drie geloof ik meer en meer dat poëzie
geen vorm van naastenliefde is. Eerder een ziekte
die je met een handvol hopeloze idioten deelt,
Vertrouw nooit iemand van wie de televisie groter is dan de boekenkast
Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed
waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand
of drie geloof ik meer en meer dat poëzie
geen vorm van naastenliefde is. Eerder een ziekte
die je met een handvol hopeloze idioten deelt,
Oorlog is gruwelijk, dat is geen nieuws. Vanuit de veilige leunstoel en in een vrij beschermde omgeving is het lastig om de impact ervan tot je te laten doordringen. Je ziet beelden, je leest er wat over, je hoort een en ander, maar het is voor de meesten gelukkig toch een ver van het bed-show. Er zijn ook dwaallichten die oorlog romantiseren en denken dat zij, door er op vrijwillige basis aan deel te nemen, een heldenrol nastreven of denken dat het zicht biedt op een beter leven. Daarom is het goed dat er boeken worden geschreven zoals De eerste steen van Carsten Jensen. Dit kan je niet koud laten en er resteert daarna geen misplaatste romantiek. Hopelijk.
Er zijn van die boeken die zo’n grote reputatie hebben dat je ze eigenlijk wel moet hebben gelezen. The great Gatsby van F. Scott Fitzgerald is daarvan een uitstekend voorbeeld. Het behoort tot de grote klassiekers als je op de meningen van anderen moet afgaan. De vraag dringt zich dan vanzelf op of je die mening kunt delen.
Elke week worden in diverse media verschillende boeken besproken. In week 46 zijn de volgende (nieuwe) boeken mij opgevallen:
Gert-Jan van den Bemd heeft al heel wat teksten gefabriceerd. Hij werkt onder andere als wetenschapsjournalist en redacteur. Hij schrijft ook korte verhalen en heeft daarmee al enkele prijzen in de wacht weten te slepen zoals de ILFU schrijfwedstrijd 2017 en de Aspe Award 2016. De verkeerde vriend is zijn debuut als romanschrijver.
Zoals je loopt,
door de kamer uit het bed
naar de tafel met de kam,
zal geen regel ooit lopen.
Wie ooit een optreden heeft bijgewoond van Michael Fehr zal dat niet snel meer kunnen vergeten. Tijdens Crossing Border 2018 gaf hij een optreden dat was aangekondigd als “spoken word”. Ondersteund door een gitarist presenteerde hij een aantal verhalen die, mede door de uitspraak, moeilijk te volgen waren, maar het deed er niet toe. De sfeer die hij wist op te roepen was genoeg om ademloos en gefascineerd te blijven kijken en luisteren naar deze vrij lange en tengere performer, die een uniek stemgeluid heeft: krachtig, rauw, intens en bijna hypnotiserend. Tijdens het interview, een dag later, droeg hij een stuk voor uit zijn boek Simeliberg en meteen was die fascinatie er weer. Eigenlijk zou er geen betere manier zijn om het verhaal tot je te nemen dan via zijn stem, maar met enige fantasie kun je hem de woorden horen uitspreken zoals hij dat zal hebben bedoeld.