Pollock vervalt in herhaling
Donald Ray Pollock (1954) heb ik in levenden lijve gezien tijdens Crossing border in november 2016, vlak voor de verschijning in Nederland van De hemelse tafel. Hij bleek een interessante verteller, tikje afstandelijk en met een nauwelijks zichtbare ironische grimlach. In zijn toelichting op dit boek leek hij vooral een soort van sardonisch genoegen te beleven als hij sprak over de slechte en primitieve kanten van de mensen die zijn boeken bevolken. Het is dan ook niet verrassend dat het in zijn boeken vooral over dergelijke types gaat.
De hemelse tafel
Roman
De Bezige bij
5 januari 2017
Paperback
447
Luc de Rooy
Het is 1917, op de grens van Georgia en Alabama. De broers Cane, Cob en Chimney Jewett leven in diepe armoede en worden onder de duim gehouden door hun tirannieke en godvrezende vader Pearl. Als hij onverwacht sterft trekken ze, geïnspireerd door een pulpromannetje, eropuit om rijk en beroemd te worden. Het loopt vrijwel meteen verschrikkelijk uit de hand, en allerhande wilde verhalen beginnen de ronde te doen. De broers zouden moordenaars zijn en bankrovers, de succesvolste uit de geschiedenis. Achtervolgd door de autoriteiten en premiejagers laten ze een spoor van moord en verderf achter op weg naar een vreedzaam stadje in het zuiden van Ohio.
De hemelse tafel is rauw, gewelddadig en staat bol van de sardonische humor. Het bewijst eens te meer het unieke talent van Donald Ray Pollock, en zijn plek tussen de beste Amerikaanse schrijvers van dit moment.
