Er is een man gestorven en ik weet niet
wie hij is. Wie hij was. Wat, waarom noch hoe.
Er is een man gestorven en ik weet niet eens waaraan.
Het doet er ook niet toe. Ik ken zijn leeftijd niet en niet zijn naam.
F. Starik
F. Starik
F. Starik, pseudoniem van Frank von der Möhlen (Apeldoorn, 1 juli 1958 – Amsterdam, 16 maart 2018), was een Nederlandse dichter en prozaïst, alsmede fotograaf, zanger, performer en beeldend kunstenaar.
F. Starik studeerde fotografie en mixed media aan de Rietveldacademie. Een eerste dichtbundel publiceerde Starik in eigen beheer, maar zijn officiële debuut was Nepvuur (1987). Als fotograaf werkte hij mee aan de in 1988 uitgegeven geruchtmakende bloemlezing Maximaal. Na nog enkele publicaties concentreerde Starik zich op zijn beeldende kunst, terwijl zijn dichterschap wat naar de achtergrond geschoven werd. In dezelfde periode was hij zanger van de Willem Kloos Groep, die “harde muziek op tekst van dode dichters” speelde en op het label van Staalplaat de cd Vinger in het zand uitbracht.
Sinds 2002 publiceerde Starik opnieuw dichtbundels, waarvan sommige vergezeld gingen van een muziek-cd, maar soms ook van een tentoonstelling. Dichtkunst en beeldend werk combineerde hij sindsdien dus meer.
In 2002 richtte Starik in navolging van het Groninger Eenzame uitvaart-project in Amsterdam de Poule des Doods op, een dichterscollectief dat zorgt voor een passend gedicht bij de uitvaart van eenzame overledenen. Het Groninger initiatief werd ook door dichters in onder meer Utrecht, Rotterdam, Den Haag, Nijmegen, Antwerpen en Leuven overgenomen.
Door optredens, solo maar ook samen met muzikanten van de Willem Kloos Groep, en door opeenvolgende poëziepublicaties, kreeg Starik steeds meer bekendheid, wat ook blijkt uit de snelle herdrukken van zijn uitgaven.
In 2009 was Starik een van de drie laureaten die de Amsterdamprijs voor de Kunst ter grootte van 35.000 euro ontvingen.
Van 2010 tot 2011 was Starik stadsdichter van Amsterdam. Ter afsluiting van zijn stadsdichterschap verscheen een driedubbeldikke editie van de Amsterdamse daklozenkrant Z!, waarvan in twee weken 20.000 exemplaren werden verkocht.
Hij overleed in 2018 op 59-jarige leeftijd aan een hartstilstand.
Een jaar na zijn overlijden, in 2019, bezorgde zijn vrouw, de auteur Vrouwkje Tuinman, postuum zijn laatste werk: Klaar
—
Dode hoek – F. Starik
Mensen die je kent, mensen
die je best had kunnen kennen.
Een mevrouw die op een schoolplein stond
om haar kinderen weg te brengen, op te halen,
net als jij daar wachtte, soms met iemand sprak
maar meestal in gedachten – een gezicht
dat je als je het ergens anders tegenkwam
in verwarring bracht.
Eenzame uitvaart – F. Starik
Naar aanleiding van het overlijden van deze dichter
Hier lig ik alleen,
in mijn eenvoud, in mijn blankhouten kist.
Eindelijk rust. Niemand die mij mist.
Ik had een tijdelijk contract.
De danser op de kade – F. Starik
Dagelijks denk ik aan de man
hier in de buurt die als de brug geopend was
wild begon te dansen
langs de Kostverlorenvaart
en met zijn dans de schepen begeleidde
die zand naar IJburg brachten
hij sliep in een verloren hoekje
naast het skatepark en het hondenveld
in de beschutting van het elektriciteitshuisje
onder een struik en zijn matras
was altijd van urine nat
en sommige baasjes
ruimen de drollen niet op
om goed duidelijk te maken
dat ze schijt aan je hebben
dat het smerig is om buiten te slapen
en mijn man woonde daar
sliep in een klein hoekje
tussen verachting en respect
en nu is hij weg maar
hij danst voort in mijn gedachten.
—