Inmiddels zijn wij bij het negende deel beland van de serie over afdeling Q met Carl Mørck als opperhoofd van dit kleine clubje in de centrale rol. Om de spanning maar gelijk weg te nemen: Natriumchloride is het zwakste deel in deze reeks van Jussi Adler-Olsen.
Na Hars en Beestis Uurwerk inmiddels alweer het derde boek van de Deense Ane Riel dat in Nederlandse vertaling is uitgebracht. Net als in de voorgaande boeken is dit een psychologisch sterk verhaal en leest het heel fijn. Haar boeken schurken tegen het misdaadgenre aan, in elk boek gebeurt wel iets dergelijks, maar het gaat om veel meer dan een misdaad en het oplossen daarvan. In dit geval gaat het om een dementerende oude vrouw die inderdaad iets verkeerds heeft uitgespookt, maar dat gegeven is bijzaak.
De eerste delen van de inmiddels achtdelige serie Afdeling Q van Jussi Adler-Olsen volgden elkaar snel op. Op het achtste deel, Slachtoffer 2117, moesten we langer wachten dan gebruikelijk. Het lijkt wel of je dat merkt aan het boek: de verhaallijnen zijn op een geforceerde manier aan elkaar geknoopt en de schrijver valt terug op versleten trucs om het geheel nog een beetje te verluchtigen. Qua thriller is het nog steeds wel van acceptabel niveau maar het steekt niet meer boven de middelmaat uit. De echte inspiratie lijkt verdwenen.
Na de eerste lezing van het beknopte Zij van Helle Helle was mijn eerste gedachte: wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Wat is er gebeurd in het boek? Weinig. Over wie heb ik gelezen? En waarom is alles in de tegenwoordige tijd geschreven? Pakt die keuze wel altijd goed uit? Kortom, een tweede lezing was nodig om meer gevoel voor de inhoud te krijgen.
Lotta Elstad (1982) is schrijver, journalist en historicus. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt, het varieert van politiek tot hedendaagse populaire cultuur. Zoals de titel veelzeggend is over de hoofdpersoon, is deze persoonsbeschrijving net zo veelzeggend over de inhoud van Ik weiger na te denken. Het is een allegaartje van onderwerpen, nogal lukraak en zonder veel diepgang.
Elk boek is anders en behoort op zichzelf te worden beoordeeld. Meestal lukt dat moeiteloos, maar met Beest van Ane Riel dringt de analogie met een ander boek zich onontkoombaar op. De opvolger van het zeer sterke en succesvolle Harsheeft in meerdere opzichten wat weg van Van muizen en mensen van John Steinbeck.
Psychologische thriller? Het is een etiket dat de lading niet helemaal dekt, maar misschien is het erop geplakt omdat dat beter verkoopt. Hars door Ane Riel is eerder een fascinerende roman over een gezin dat in vrijwel volledige afzondering leeft en er alles aan doet om dat zo te houden. Langzaam maar zeker raken zij de aansluiting met het gewone leven helemaal kwijt en wordt het gedrag van de volwassenen steeds absurder.
Astrid Lindgren, wie kent haar niet? Bekend van haar kinderboeken, verfilmingen daarvan, ze heeft vele prijzen in de wacht gesleept, maatschappelijk betrokken en een deel van haar leven had zij invloed op de politiek. Haar overlijden, ze was toen 94 jaar oud, kwam toch nog onverwacht, ondanks dat ze ongeveer vier jaar eerder een beroerte had gehad. De begrafenis was als die van een koningin. Die reputatie had ze ook verdiend, koningin van het kinderboek. In Deze dag, een leven beschrijft Jens Andersen het leven van deze veelzijdige, memorabele vrouw.
De vrouw in de kooi is de eerste thriller in de serie Q van de Deen Jussi Adler-Olsen. Middelpunt in de reeks is de gekwelde politieman Carl Mørck, belangrijkste nevenpersonage is de vluchteling Assad die zijn assistent zal worden.