Wij herdenken onze doden
Onze eigen stille tocht:
Het zijn niet alleen de regels
Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen,
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.
Het is zoveel meer:
Leo Vroman
Onze tijd – Leo Vroman
Ik streel je grijze haren,
wat heb ik je aangedaan ?
Toen we nog jong genoeg waren
de tijd niet stil doen staan ?
Blijf maar – Leo Vroman
Lieve Aarde, blijf toch leven
al zuigen wij met oliedorst
de zwartste wolken uit je korst.
Het is al donkerder dan zo-even,
Sluiting – Leo Vroman
Als ik morgen niet opsta
moet je niet schrikken:
per slot, elke opera
en alle toneelstukken
hebben hun ogenblikken,
het vallen van gordijnen
of andere ongelukken.
Dit is dan het mijne.
En die mussen – Leo Vroman
In de vroege avondzon
hippen drie mussen
over ons balkon
en pikken intussen
naar onzichtbare dingen.
Noemen ze hun tjilpen zingen
en liever nog, proberen zij
de musheid te verhogen
tot grotere Musheid, zoals wij
met onze mensheid pogen?
Een doel dat overbodig is,
al prent ik ze graag in
dat hippen heus niet nodig is,
en oorlog evenmin.
Als het waar is – Leo Vroman
Als het echt werkelijk waar is
dat de overgeschoten geest
nog veertig dagen hier en daar is
waar die altijd graag was geweest
Goed werk – Leo Vroman
Goed werk: water worden,
wortels van planten intrekken
trekvogels vullen met groen,
groeten doen naar beneden;
ach, ik zal dood wel tevreden
en vreselijk veel moeten doen.
Voor wie dit leest – Leo Vroman
Gedrukte letters laat ik U hier kijken,
maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,
mijn hete hand uit dit papier niet steken;
wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.