Het zou goed zijn om boeken te kopen als je de tijd om te te lezen erbij kon kopen – Arthur Schopenhauer
Zou je al slapen? En als je droomt,
spaar je me dan uit? Of schuim
je grachten af, dans je jongens op,
drink je onze stille oorlog dood?
Ik ben verhuisd, zoals je weet,
en slaap alleen, zonder bevreemding,
zonder hoop. Ik ziek je uit.
Lees verderSlapeloos – Menno Wigman
Voor bijna alles heb ik mij geschaamd.
Mijn nek, mijn haar, mijn handschrift en mijn naam,
de schooltas die ik van mijn moeder kreeg,
mijn vader die zich in een blazer hees,
Lees verderLevensloop – Menno Wigman
We verdoen de dagen in een waas
van strijkers en weemoedigheid.
Dit is de tijd van valse wensen
en bewogen brieven, de laatste
van het jaar. Hoe dan de broze
maanden bovendrijven, hoe de dagen,
voor het eerst weer, tellen.
Lees verderLaatste dagen van december – Menno Wigman
Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed
waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand
of drie geloof ik meer en meer dat poëzie
geen vorm van naastenliefde is. Eerder een ziekte
die je met een handvol hopeloze idioten deelt,
Lees verderMisverstand – Menno Wigman
Het was de welving van een schouderblad,
het fosfor van een nieuwe dronkenschap,
de slapeloosheid van een wereldstad.
Je sliep nooit twee keer met dezelfde dag
en leven was pas leven als er ’s nachts
een halo uit je glas te voorschijn brak.
Lees verderAlles wat je wilde, het was alles – Menno Wigman
Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,
sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest.
Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat
en moet steeds denken aan dat lege masker
Lees verderTelefunken – Menno Wigman
En als het huis gereed is komt de dood.
Die woorden, lang geleden god weet waar gelezen,
spookten ooit dagenlang door mijn hoofd,
ik was verhuisd, stond maar te schilderen,
het werk kwam af, de dood bleef uit.
Lees verderGestript gedicht – Menno Wigman
Tweeduizendzoveel. Nacht. Krant. Lamp.
Zolang je letters leest werkt je verstand.
Mijn tv – die niet weet dat ik besta –
bewoont een kamer waar ik alles zie.
Lees verderTweeduizendzoveel – Menno Wigman
Ik leefde snel en telde af, dat was toen mode.
Ik telde doden, steeds meer doden, en ik dacht
aan drank, aan drugs, aan de millenniumnacht
en rook. En deze eeuw? Muziek en inzicht, veel
verheffing. Google, woede, oorlog, mist.
Lees verderLaatste taxi – Menno Wigman
Ik zag de grootste geesten van mijn generatie
bloeden voor een opstand die niet kwam.
Ik zag ze dromen tussen boekomslagen en ontwaken
in de hel van tweeëntwintig steden,
heilloos als het uitgehakte hart van Rotterdam.
Lees verderJeunesse dorée – Menno Wigman