Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
Rutger Kopland
Oude gezichten – Rutger Kopland
Oude vrouwen, zij kunnen soms even
glimlachen, even gezichten hebben
als oude schilderijen.
Ineens weet ik hoe mooi zij zijn geweest,
hoe ik naar hen heb verlangd.
Schapen – Rutger Kopland
Zo ging het altijd. ’s Avonds kwamen ze
aan het water, stonden ze daar langzaam
te kijken naar de overkant van de rivier.
Allemaal waren ze anders en toch, allemaal
aan elkaar volkomen gelijk, en ik, ik was
één van hen, maar we wisten beiden niet wie.
Tijd – Rutger Kopland
Tijd – het is vreemd, het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is
en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder
dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven
Wat is geluk – Rutger Kopland
Omdat het geluk een herinnering is
bestaat het geluk omdat tevens
het omgekeerde het geval is,
Portret met hond – Rutger Kopland
Die hond en ik. Hij heeft zich
teruggetrokken in zichzelf, en ik
In huis verloren – Rutger Kopland
Onze verwekker heeft zijn nageslacht
voorgoed verlaten, mijn broeders H en
J en ik korten de nacht in de zware
fauteuils voor de visite, in de duistere
suite zijner gedachtenis.
Onder de appelboom – Rutger Kopland
Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom
De moeder het water – Rutger Kopland
Ik ging naar moeder om haar terug te zien.
Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en
leeg, als keek zij naar de verre overzijde
van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien
G (vijfde sonnet) – Rutger Kopland
Wie zal de vriend zijn van mijn vriendin,
de baas voor mijn hond, het kind in mijn jeugd,
de oude man bij mijn dood, wie zal dat zijn als
ik het niet ben? Jij? Ach kom, jij bent niets