Je trekt over land zonder oevers.
Niet de zee, maar kou
brengt hier de kustlijn aan:
continent in beweging
zo wit dat je van alles ziet
hoe het verloren gaat.
Geen steen biedt tegenwicht
voor je verdwijnen.
Wit is wachten op een woord
waarin je opstaat uit de tijd
in schotsen is je spoor verschoven.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.