Niet mijn kopje thee
Af en toe krijg je een recensieboek binnen waarvan je jezelf afvraagt waar je dat aan te danken hebt. Om nou te zeggen dat ik een liefhebber van zelfhulpboeken of gevuld met adviezen over hoe te leven ben, nou nee, niet echt. Interesse in harde wetenschap heb ik wel degelijk en dat lees ik wel zo nu en dan. Het goedgeleefde leven van Gladys McGarey, een in 1920 geboren pionier op het gebied van holistische geneeskunde, richt de focus meer op vormen van genezing die meer in de richting komen van alternatieve geneeswijzen.
Geluk of wijsheid?
De laatste jaren is mijn afkeer van dergelijke, vaak onbewezen, therapieën flink toegenomen. Dat is één kant van het verhaal. De andere kant is dat niet valt uit te sluiten dat er elementen in zitten die kunnen bijdragen aan genezing. Er is nu eenmaal meer tussen hemel en aarde en het lichaam is ook een deels onbegrepen fenomeen. Zolang niet duidelijk is waardoor, pak hem beet, (oog)migraine wordt veroorzaakt, maar ook dat er schijnbaar wonderlijke genezingen plaatsvinden, moet je openstaan voor het idee dat er meer kan zijn.
In Het goedgeleefde leven deelt McGarey zes geheimen (haar woorden!) die een cruciale factor zijn geweest in haar leven. Een leven waarin veel is gebeurd, waarin zij tot op hoge leeftijd actief is gebleven en op haar leeftijd, inmiddels 103, nog steeds geestelijk gezond is en lichamelijk relatief fit. Dat is niet mis, maar is dat nou werkelijk te danken aan die geheimen die niet veel meer om het lijf hebben dan dat je hier met een reden bent, dat je veel liefde dan wel energie terugkrijgt als je zelf veel geeft? Het zou kunnen, maar de factor geluk lijkt mij van niet te onderschatten belang.
Zweverig en eenzijdig
Elk hoofdstuk bevat zo’n geheim en sluit zij af met een oefening, zoals jezelf met liefde genezen of samen weven aan de stof van het leven. Het is net zo zweverig als het klinkt. Het hele boek zit vol met voorbeelden van mensen die mede met behulp van zachtere therapieën zijn genezen. Niet alleen dat, het is ook een kwestie van op een bepaalde, lees positieve, manier met ziekte omgaan. Als dat helpt is dat prima.
Acceptatie is zo’n voorbeeld. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat daar wel een kern van waarheid in kan zitten. Een verkoudheid of een griepje geneest sneller als ik het accepteer en mij er niet tegen verzet. Zo ook oogmigraine, waarvan ik op de meest onvoorspelbare momenten last heb. Als ik mij ertegen verzet, houd ik er langer last van en is de daaropvolgende hoofdpijn steviger dan als ik het maar gewoon accepteer. Waarmee ik wil zeggen dat ik niet alles onzin vind wat in dit boek staat.
Het grootste bezwaar is dat zij het vrijwel uitsluitend over haar successen heeft. Het zal toch ook wel zijn voorgevallen dat mensen geen baat hadden bij haar wonderolie en uitgestraalde liefde?
Je kunt je bovendien afvragen of zij haar eigen lessen wel altijd ter harte heeft genomen. McGarey heeft zo’n tien jaar geworsteld met de emotionele nasleep van haar echtscheiding. Dat is toch aan de vrij lange kant dunkt mij, voor iemand die acceptatie en positivisme predikt.
En toch zit er ook wel wat aanstekelijks in. Het is nooit te laat om je een positievere levenshouding aan te meten met behulp van haar tips. De vraag is of het niet net zo werkt als met diëten: zolang je het weet vol te houden kan het helpen, maar je gedrag blijvend veranderen blijkt meestal teveel gevraagd.
Non-fictie
Alfabet
2024
Paperback
288
Fanneke Cnossen
Alleen dat zweverig gedoe is voor mij een enorme afknapper. Ik lees dit soort boeken nooit. Laten we in godsnaam onszelf een beetje kennen en proberen oplossingen te vinden. Interessante recensie, Jan!