Dat we de lichtheid hadden
om handen rond muziek te vouwen –
bedachtzaamheid die uit een fuga straalt
en ons beschermt omdat we iets beschermen.
Er zijn dingen die je niet kunt leren.
Ze volgen ons als trouwe honden,
de zachte enkelbijters van
stemming en humeur.
Daar doen we het niet om,
we weten het, we zwijgen
en de variaties jubelen
de jaren door.
Hoe vaak beseft een mens wat blijvend is,
die fractie van verbeelding?
En toch – een glimp van een klavier
bij avond door een open raam,
een flard van stemmen in de mist,
en alles is weer open.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.