de wereldleraren
ze spreken tot ons
met dwingende stem
wees jezelf
leef in het heden
maar hoe ik ook mijn best doe
ik blijf afgeleid
steeds meander ik uit
nu eens raak ik verstrikt in de octopusarmen van
een onuitroeibaar vroeger
dan weer dobber ik de woeste zee op van
een oeverloze toekomst
het nu: een ster in het glas
die naar alle kanten voortbreekt
het ik: een pelgrimage naar vele steden
waar niemand ooit arriveert
laat anderen zoeken
naar de smetteloze kern
ik begin er niet meer aan
en verspreid mij in vrede
