Mozart – Martinus Nijhoff

Het vroege zonlicht trilt in de cipressen,
Drijft als een blonde schaduw over ’t gras
En stroomt, huiv’rend in ‘t hoge vensterglas,
In ‘t blank boudoir der grijzende comtesse.

Dezelfde dag moest steeds opnieuw gebeuren,
– Hoor de gekooide vogel boven haar –
Weer buigt haar witgepoederd kapsel naar
‘t Borduurwerk van verguld en bonte kleuren.

Op ‘t zelfde uur wordt iemand ingelaten
Die zwijgend buigt en voor ‘t klavier zich zet,
En uit het oude hart van ‘t zwak spinet
Waait de verwelkte geur van een sonate.

Zij volgt zijn handen langs de gele toetsen,
– De thema’s keren telkens weer terug –
En ziet door ‘t zijraam de oprijlaan, de brug,
De wandelaars, de miniature koetsen.