Vroeg donker – Wiel Kusters

Nu wordt het hier in huis opeens zo stil.
Ik leef op bladzijden die jij nooit las,
maar die ik later nog eens schrijven zal,
de laatste eerst: ik weet wat wachten was.

Heb je nog oog voor mij? Ik zie je niet
dan in het wenden, keren van het boek
dat mij nog nooit naar woorden raden liet,
tot ik het hier en nu te openen zoek.

Geen hartstocht komt in letters tot bedaren.
Mijn woorden hield ik nooit gemakkkelijk tegen,
zelfs niet als wij uitgesproken waren.

Want niets lijkt tegen adem op te wegen,
geen zin weet zich in stilte te verklaren.
Dat ik niet spreken wil, heb ik verzwegen.