Zij is allang niet meer alleen
onder die hoed –
ieder man plotseling weduwnaar
op het San Marco.
zulk duifgrijs staat haar goed
als alle lange
superieure wezens, zie maar –
’t wiekt af en aan
van schaduwige hand naar hals
felrose stippen,
onaangedaan de mond,
aars van een duif heur lippen.
—
