Lévi Weemoedt

Lévi Weemoedt, pseudoniem van Isaäck (Ies) Jacobus van Wijk (22 oktober 1948) is een Nederlandse schrijver en dichter.

Loopbaan

Weemoedt studeerde Nederlandse taal- en letterkunde in Leiden. Hij heeft dertien jaar als leraar Nederlands in Vlaardingen voor de klas gestaan.[2] Omdat hij hierin niet voldoende voldoening vond, stopte hij met lesgeven. Weemoedt is schrijver van tragi-komische korte verhalen en dito gedichten die veelal in en rondom Vlaardingen spelen. Ook was hij als medewerker verbonden aan het Algemeen Dagblad en publiceerde hij in Renaissance. Verder was Weemoedt van 1976 tot 1979 redacteur van literair-satirisch studentenblad Propria Cures, later, in de jaren ’80 schreef hij in “Mare,” het weekblad van de Rijksuniversiteit Leiden. Weemoedt debuteerde in 1977 met Geduldig Lijden, een jaar later gevolgd door Geen Bloemen en Zand Erover (1981). Zijn werk werd in 2007 verzameld in Vanaf de dag dat ik mensen zag. In totaal 261 gedichten was de oogst van dertig jaar schrijven. In 2014 voegde de bundel Met enige vertraging daar 83 gedichten aan toe. In 2018 verscheen Pessimisme kun je leren ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag. Deze bloemlezing kwam bovenaan te staan in De Bestseller 60 en er werden meer dan 100.000 exemplaren van verkocht. Sinds 1992 woont hij in Assen.

Share

Contactadvertentie – Lévi Weemoedt

Vanmorgen sloeg de poes ineens aan ’t zingen.
’k Zat aan ’t ontbijt en staarde radeloos in de thee.
0! ’t Was een treurig lied vol jeugdherinneringen:
van een geliefde en een wandeling aan zee.

Lees verder

Share

Frontbericht – Lévi Weemoedt

’k Heb niks gezien vandaag, dat wou ik u nog schrijven:
’k heb heel de dag wat voor het raam gestaan
en niks gezien, ondanks het noestig wrijven
in beide ogen. Toen maar vroeg naar bed gegaan.

Lees verder

Share

Levensmoe – Lévi Weemoedt

Ik hief mijn hoofdje uit de kinderwagen,
en zag voor ’t eerst de mensen om mij heen.
Ik stelde nog een paar gerichte vragen
en wist genoeg. En was gelukkig weer alleen.

Share

Liefde is… – Levi Weemoedt

Ach! Hoeveel kopjes trok ik van dit zakje thee?
In hoeveel verzen heb ik jouw gezicht bezongen?
Ja, hoeveel maal verdween de zon in zee?
En hoeveel teer bleef achter in mijn longen?

Lees verder

Share

Flora & Trauma – Lévi Weemoedt

Alweer een dag aan het raam gestaan;
Een bloempje open – en dicht zien gaan.
Een bloempje open -, een bloempje weer dicht;
Een dag zo vol indrukken vergeet men niet licht.

Share