Dagelijks denk ik aan de man
hier in de buurt die als de brug geopend was
wild begon te dansen
langs de Kostverlorenvaart
en met zijn dans de schepen begeleidde
die zand naar IJburg brachten
hij sliep in een verloren hoekje
naast het skatepark en het hondenveld
in de beschutting van het elektriciteitshuisje
onder een struik en zijn matras
was altijd van urine nat
en sommige baasjes
ruimen de drollen niet op
om goed duidelijk te maken
dat ze schijt aan je hebben
dat het smerig is om buiten te slapen
en mijn man woonde daar
sliep in een klein hoekje
tussen verachting en respect
en nu is hij weg maar
hij danst voort in mijn gedachten.
—
