Plotseling. In december – Rolf Jacobsen

Plotseling. In december. Ik sta tot mijn knieën in de sneeuw.
Praat met je en krijg geen antwoord. Je zwijgt.
Mijn lief, het is zo ver. Ons hele leven,
je glimlach, tranen, moed. Je naaimachine
en het werken ‘s nachts. En al onze reizen:
– onder de sneeuw. Onder de bruine krans.

Alles ging zo snel. Twee starende ogen. Woorden
die ik niet begreep, die je zei en nog eens zei.
En plotseling niets meer. Je sliep.
En nu liggen ze hier. Al die dagen en zomernachten,
de druiven in Valladolid, de zonsopgang in Nemi
– onder de sneeuw. Onder de bruine krans.

Bliksemsnel als een licht dat uitslaat
ebben alle beeldsporen weg achter je oog,
weggewist van de lei van je leven. Of niet soms?
Jouw nieuwe jurk, mijn gezicht en onze trap
en alles wat je mee naar huis bracht. Is het weg
– onder de sneeuw. Onder de bruine krans?

Liefste, zeg, waar is onze vreugde nu,
je goede handen en je glimlach,
je haar, een krans van licht om je gezicht, je moed
en dat overschot aan leven en aan hoop?
– onder de sneeuw. Onder de bruine krans.

Kameraad achter de dood. Neem me met je mee.
Zij aan zij. Laat ons het onbekende zien.
Het is zo verlaten hier, de tijd wordt donker.
De woorden worden zo schaars, niemand luistert meer.
Liefste, jij die slaapt. Eurydice.
– onder de sneeuw. Onder de bruine krans.

—

(vertaald uit het Noors door Amy van Marken)
Over Rolf Jacobsen