ik negeer soms dat ik een patiënt ben
en bestijg dan veertien verdiepingen
in de traphal van het ziekenhuis
omdat de lift naar ziektes stinkt
Femke Vindevogel
De onderwereld – Femke Vindevogel
ik sta in het hoge gras
voor me marcheren grijze bomen in formatie
een donderslag rekketekt hagel
tegen mijn rug en benen ophopende bladeren
stuurloos staar ik naar de ingang
nu oncomfortabel vlot bereikbaar
mensen als ik, zonder ouders, zonder kinderen
staan helemaal vooraan in de rij
de wind trekt aan me
wist het groen achter mijn oren
ik kijk naar het graf van mijn vader en weet:
er is niemand over om me bij elkaar te harken
Beknot – Femke Vindevogel
vroeger omzoomden populieren de rivier
met de wind mee bogen ze zich
als geduldige legers over het water
zoals hij eertijds boog over mijn wieg