Barry Hay en Sander Donkers, geïnterviewd door Leon Verdonschot
“Zevenenzestig jaar, maar aan star quality ontbreekt het Golden Earring-frontman Barry Hay niet: leadzanger van de grootste rock-’n-rollband van Nederland, superfit, karakteristieke kop met zonnebril, pikzwart haar en een stem die al vijftig jaar massa’s in beweging brengt. In Hay vertelt hij openhartig over zijn leven in en buiten de spotlights, over zijn roerige jeugd, familie, zijn band met zijn moederland India en uiteraard zijn rise to stardom vol sex, drugs en rock-’n-roll. Aan Crossing Border de eer om hem te ontvangen voor de boekpresentatie.
Leon Verdonschot interviewt Barry Hay samen met zijn biograaf Sander Donkers.”
Barry Hay in een kerk. Je verwacht het niet. Hij maakte zijn opwachting in de (overigens prachtige) Lutherse kerk. Voorafgaand aan het gesprek was het grappig om te zien dat vooral de vijftigers en zestigers met hem op de foto wilden, terwijl er ook genoeg waren die een stuk jonger waren en die behoefte blijkbaar niet voelden.
Aanvankelijk leek het erop dat de interviewer hetzelfde zou ondergaan als hij had met Thees Uhlmann: een geïnterviewde die de regie neemt, het podium pakt en de interviewer aan zijn lot overlaat. Het liep wel iets anders, mede door de corrigerende werking van de biograaf Sander Donkers.
Barry Hay was in vorm: uiteraard was hij het meeste aan het woord. Over de beginjaren van Golden Earring, toen hij als min of meer ontheemde bij Rinus Gerritsen en George Kooymans (bijna buren) over de vloer kwam. Over het feit dat de band pas geld ging verdienen toen Rinus Gerritsen zich positioneerde als de boekhouder van de band. Over drank en drugs: dat hij na een avondje doorzakken met onder andere (wijlen) Lemmy Kilmister (Motörhead) volkomen uitgeteld in de wc lave- en bewusteloos lag te zijn terwijl de dames gewoon doorgingen met toiletbezoek.
Uiteraard vertelde hij dat met de van hem bekende flair, maar zo aanstekelijk en met de nodige zelfrelativering dat het geen seconde vervelend werd. Door de branie heen kon je ook wel horen dat zijn hartje eigenlijk best klein is. Welke man met zo’n achtergrond en zoveel bravoure durft hardop te zeggen dat van hem niets meer overblijft zonder zijn partner?
Kortom: mateloos boeiend en ik zou hem makkelijk een hele avond kunnen aanhoren, zoveel te vertellen…….
Conclusie
Crossing Border 2016 was weer zeer geslaagd. De eerste avond was wisselvallig, de tweede was van begin tot eind enorm boeiend, informatief en amusant.
Enig minpuntje blijft de locatie: niet dat daar veel op aan te merken viel, maar de verspreiding over meerdere complexen geeft wel een mindere totaalbeleving. Het is niet anders en ik ga het niet daardoor niet meer bijwonen.
Wat zijn de boeken en schrijvers die door deze editie mijn aandacht hebben getrokken: Thees Uhlmann met Sophia, der Tod und ich, de boeken van Carl Frode Tiller, Auke Hulst (hoewel dat geen ontdekking meer is), Lee Clay Johnson en Donald Ray Pollock. En ondanks mijn lichte afkeer van biografieën denk ik dat ik voor die van Barry Hay een uitzondering maak.
Dat was het dan weer. Veel gezien, nog meer gemist, maar zonder spijt van de gemaakte keuzes kijk ik terug op weer een leuke editie van Crossing Border
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Mooi stuk. Zevenenzestig al weer die man. Je snapt het niet hè.
Dank u! Komt nog steeds over als een jonge god. Prachtkerel!