Heeft Crossing Border toekomst?

Dat is een vraag die niet eenvoudig is te beantwoorden. Het heeft lang geduurd voordat ik dit evenement voor het eerst bezocht. In 2015 was dat voor het eerst, in de Koninklijke Schouwburg. De locatie en het grote aantal illustere namen trokken mij over de streep. Het was een bijzonder goed geslaagde kennismaking, om vanaf dan elk jaar te herhalen.

Twee jaar later is dat danig veranderd. Of ik na deze editie weer zal gaan is maar zeer de vraag. Lees verder voor het waarom daarvan.

Locatie
De Koninklijke Schouwburg was misschien niet optimaal. Het was dringen, weinig ruimte voor promotie en voor signeersessies. Maar het had wel sfeer, veel sfeer. Je kon meegenieten van de indrukken die anderen hadden opgedaan, het zoemde, het gonsde, het was levendig.

In 2016 verhuisde het circusje. Verschillende zalen en zaaltjes in het centrum van Den Haag, dicht bij elkaar maar wel verspreid. Het was merkbaar aan de sfeer. Veel heen en weer geloop van de ene naar de andere zaal, het gure weer en de flinke regen benadrukten de kilte. Het was vrij sfeerloos geworden.

Dit jaar weer in diezelfde buurt. Het was nog sfeerlozer dan het jaar ervoor. Twee aardige zalen maar niet in hetzelfde gebouw, een benauw(en)de zaal die nauwelijks groter was dan een bezemkast en een door gordijnen afgescheiden deel van een zaal waar je kon eten en drinken en die daardoor heel rumoerig was en de presentatie soms onverstaanbaar maakten.
Het kwam niet in de buurt van de sfeer van twee jaar geleden. Het telkens weer naar een andere plek moeten verkassen wordt op den duur irritant.
Er was geen “gegons”. Je bleef niet lekker ergens hangen, je volgde doelgericht een zelf samengesteld programma.

De taal
In 2017 was het voor het eerst dat ik op twee avonden uitsluitend Engelstalige presentaties kon bijwonen. Voor mij geen probleem, maar het is toch enorm gekunsteld om Nederlandse interviewers en auteurs aan te horen die met elkaar in een matig beheerste vreemde taal een conversatie tot stand wilden brengen. Het zoeken naar woorden, het nauwelijks spontaan kunnen reageren op elkaar daardoor, maakten sommige sessies tot een worsteling. Dieptepunt was wel de Mexicaanse auteur die er prat op ging het Engels nauwelijks te beheersen.

De auteurs
Of het één met het ander (de locatie) te maken heeft zal nooit helemaal helder worden, maar het zou mij niet verbazen. Niets ten nadele van de auteurs die dit jaar hun best hebben gedaan om een boeiende presentatie te geven. Uitschieters waren Annelies Verbeke, Lieke Marsman, Sally Rooney en, nou vooruit, Franca Treur, hoewel deze niet echt uit de verf kwam. Door de taal? Het leek er wel op. Hanna Bervoets kon niet schitteren door een miskleun van de interviewer.

Vergelijk dat met de line up van 2015. David Vann, Atticus Lish, Marylinne Robinson, Hanya Yanagihara, Leon de Winter, Nino Haratischwili, Jamal Ouariachi, Laird Hunt, Annelies Verbeke. Het zijn zomaar wat namen die ik mij twee jaar na dato weet te herinneren. Het oogt toch even anders dan de line up van dit jaar, die behalve de eerder genoemden, vooral bestond uit debutanten en grote onbekenden.

De toekomst
Die is er wat mij betreft niet in deze vorm. Vooral sfeerloos, te weinig aansprekende namen en een organisatie die verschillende steken liet vallen.
Het zal voor de liefhebbers van het muzikale gedeelte waarschijnlijk heel anders zijn, voor de liefhebbers van literatuur zoals ik is er weinig meer aan. Die paar momenten van plezier zijn de kosten en de ermee gemoeide tijd niet waard. En dat vind ik bijzonder spijtig.

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.