Naar aanleiding van het overlijden van deze dichter
Hier lig ik alleen,
in mijn eenvoud, in mijn blankhouten kist.
Eindelijk rust. Niemand die mij mist.
Ik had een tijdelijk contract.
Ik ben al weg, ga heen
en verdwijn zonder klacht
in het duister, mijn duister. Ik luister –
even nog – naar de doffe klank van een stem.
Een stem van buiten de kist, waar ik ongekust
te neder lig en zwijg. Dit leven afgemaakt en klaar.
Afgerekend, opgelucht. Hoort wie klopt daar.
Van de weg geraakt, de juiste weg, de middelmaat die
naast mijn kist hier staat en kletst en zucht. Daar ga ik.
Zo, er kwam een einde aan mijn klucht.
—
Poeh, dat is niet misselijk. Zou Starik dat inderdaad gedeclameerd hebben bij het graf van iemand die verder geen contacten had? Neem aan van wel.
Inderdaad. Ik ga er wel van uit dat hij dat gedaan heeft. Vind het een bijzonder fenomeen, heel sympathiek ook.
Wat een mooi gedicht! Echt een gedicht dat mensen raakt..
Helemaal mee eens, echt mooi!