Grauw is uw hemel en stormig uw strand,
Naakt zijn uw duinen en effen uw velden,
U schiep natuur met een stiefmoeders hand, –
Toch heb ik innig u lief, o mijn Land!
Al wat gij zijt, is der Vaderen werk;
Uit een moeras wrocht de vlijt van die helden,
Beide de zee en de dwing’land te sterk
Vrijheid een tempel en Godsvrucht een kerk.
Blijf, wat gij waart, toen ge blonkt als een bloem:
Zorg, dat Europa de zetel der orde,
Dat de verdrukte zijn wijkplaats u noem’,
Land mijner Vad’ren, mijn lust en mijn roem!
En wat de donkere toekomst bewaart,
Wat uit haar zwangere wolken ook worde,
Lauw’ren behoren aan ’t vlekloze zwaard,
Land, eens het vrijst’ en gezegendst’ der aard.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Nou, zo kan ie al weer, Jan. Die Potgieter komt lekker dramatisch uit de hoek!