Bevrijding – Charles Ducal

-1-

Gelijnd tegen een stalmuur: een vrouw
en tien kinderen. Een pistool wijst aan:
die alle sind ihre, die zwei sind Juden.
S. negen, J. twaalf. Uit hun spel gehaald,

door de loop van de geschiedenis aangeraakt.
Angst denkt vuur, denkt kruitdamp en bloed.
Kent niet de ster, de laatste bagage, de trein
naar het kamp. Is maar een vlek, een warme vlek

op een kinderbroek. Hoort niet de stem
die links en rechts een hoofd in haar rokken trekt
en lacht: Ach nein, Herr, sie sind alle mein.
Ziet enkel de loop die kijkt, een eeuwigheid lang,

en dan zegt: der Krieg ist vorbei.

-2-

Zij kwamen uit de stad, de joodse broers
van mijn vader. S. kwam soms langs,
een sombere man, een kind tegen een muur,
levenslang. Dronk, deed zijn bar mitswa

op veertig, ook dat vergeefs. Riep
’s nachts mijn grootmoeder, angst
als een gat in zijn geest, dat hij liet praten,
drie keer per week bij een psychiater.

Op een verjaardag liep hij naar de trein,
de joodse broer van mijn vader.
Gered van het kamp op een hoeve
in Brabant. Nooit bevrijd.

Share

2 gedachten over “Bevrijding – Charles Ducal”

    • Zeker. Die twee laatste woorden: Nooit bevrijd. Ik dacht dat gisteravond ook toen ik mensen zag die herinneringen ophaalden, bijvoorbeeld in die indrukwekkende reportage over Gemmeker, de kampcommandant van Westerbork.

      Beantwoorden

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.