Hij schildert in het huwelijksjaar
zijn vrouw, hij schildert wat met haar
verloren gaat achter het zoete kinspek,
de verlegen lippen en het roze oor.
Hij schildert haarslierten en parels,
glazen oorhanger die hem een middag
neemt. Doorzichtigheid wekt razernij;
hij schildert maar wat schildert hij?
Niet hoe zij was maar wat zij dacht,
wat zij achter de ezel zag, wat zij
vertelde met die blik – toegangsbiljet
tot doffe rouw: een zelfportret.
—
Over Anna Enquist
Best een mooi gedicht, Jan, maar het zegt meer zien over Anna Enquist. Zij is zo’n depressief persoon. Logisch, maar toch vind ik haar best irritant op den duur.
Zelfportret met Saskia
Wat ze aan het doen was is vergeten.
Rembrandt lijkt uitgewerkt, ze keek op,
hij zat afwezig stil. Maar zijn ernst
is spel, ziet ze, en ze speelt weer mee.
Zo trof hij haar blik op zijn ets.
Met trefzekere genegenheid had hij haar
juist voltooid, in enkele lijnen
krult haar haar door de verbeelding.
Nu rust zijn burijn tussen zijn vingers;
hij tuurde net zo lang naar het laatste
detail in zijn spiegel tot zijn schaduw
haar verlicht. Hij speelt het voltooid moment.
(Uit de bundel “Om tijd te winnen”, Jan Dullemond, 2018)