De schaduw van de wind – Carlos Ruiz Zafón

 

De magie is er ook bij tweede lezing

De Schaduw van de wind heb ik al eerder gelezen. Herlezen doe ik niet vaak maar in dit geval maak ik een uitzondering. De aanleiding is de aankondiging van het in juni te verschijnen Stad der nevelen, een verhalenbundel over vervloekte schrijvers en mysterieuze figuren, ook spelend in Barcelona, in dezelfde tijd en sfeer. En wat is er beter om weer in die sfeer te komen? Inderdaad. Het laatstgenoemde is overigens het laatste boek van Carlos Ruiz Zafón, de schrijver die op 19 juni 2020 is overleden, slechts 55 jaar oud.

Structuur van matroesjka’s

De schaduw van de wind is het eerste van het vierluik Het kerkhof der vergeten boeken.  Daniel Sempere is tien jaar oud als zijn vader, boekhandelaar, hem meeneemt naar genoemd kerkhof. Het is een verborgen en geheimzinnig, labyrintisch oord. De locatie moet verborgen blijven, Daniel moet beloven dat hij het geheim houdt. Daniel mag een boek uitzoeken. Het loopt iets anders. Het boek zoekt hem uit. Het heet De schaduw van de wind. Hij neemt het mee, begint te lezen en vanaf de eerste bladzijde is hij gefascineerd door het boek met de structuur van matroesjka’s.

In de volgende jaren zal blijken dat daar een kern van waarheid in zit. Het leven van de geheimzinnige auteur, hoofdpersoon en lezer zal steeds verder verknoopt raken. Er zijn overeenkomsten en raakvlakken. De oorzaak van alle gebeurtenissen is een liefdesgeschiedenis van de auteur, Julián Carax, en een kansloze edoch jaloerse rivaal, Fumero. Laatstgenoemde komt later in een positie terecht waarin hij iedere rivaal kan uitschakelen zonder gevolgen voor hemzelf. De geschiedenis lijkt zich te herhalen maar dan voor Daniel. Er is er maar één die daar een eind aan kan maken.

Meeslepend ondanks ingewikkelde verhaallijnen

In meerdere opzichten is De schaduw van de wind een fascinerend boek. Het is knap geconstrueerd en meeslepend. Dit is nu zo’n boek dat je maar moeilijk kan wegleggen omdat het verhaal je van begin tot eind in de ban weet te houden.

Het leest vlot, de karakters hebben een sterk profiel en sommigen van hen vertonen een verrassende ontwikkeling. Toch zijn ze niet allemaal even geloofwaardig. Daniel bijvoorbeeld is wel erg wijs voor zijn leeftijd. Het gemak waarmee zijn vader een onbekende stinkende zwerver aanneemt als winkelhulp is iets te groot. De boze, wantrouwige en rancuneuze vaders zijn een beetje te voorspelbaar.

Het gure leefklimaat in het Spanje in de periode die loopt van 1945 tot en met 1955 speelt een rol op de achtergrond, maar is altijd latent aanwezig. De sfeertekening is sowieso sterk.

Ook bij tweede lezing is het oordeel positief. Hier en daar wat kanttekeningen, maar De schaduw van de wind blijft een fascinerend boek. De manier waarop het in elkaar is gestoken zorgde er wel voor dat ik ook nu goed bij de les moest blijven. Een aantal zaken kwam bekend voor maar het verhaal is behoorlijk ingewikkeld. Ondanks dat heb ik mij er ook een tweede keer prima mee vermaakt.

De andere drie delen volgen hopelijk snel en dan komt die nieuwe bundel er ook nog aan. Een fijn vooruitzicht.

Over Carlos Ruiz Zafón

De schaduw van de wind
Het kerkhof der vergeten boeken
Carlos Ruiz Zafón
Signatuur
2004
Paperback
543
Nelleke Geel
9789056725914
Share

Ontdek meer van JKleest

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

2 gedachten over “De schaduw van de wind – Carlos Ruiz Zafón”

  1. De schaduw van de wind is en blijft één van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Deel 2 en 3 vond ik wel wat minder. Waarbij ik me realiseer dat ik het vierde deel uit de serie nog steeds niet gelezen heb. Foei ik.

  2. Ik moet het kwartet ook nog eens zien te voltooien. Ik hoop dat het mij binnen enkele maanden lukt, maar het aantal recensieboeken stapelt zich op en dat gaat voor. En dan komt de verhalenbundel van Ruiz Zafón er in juni ook nog aan. Het kon erger 🙂

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.