Perfecte dagen – Jacobo Bergareche

Perfecte dagenOp zoek naar het onmogelijke

Luis is een Spaanse journalist die zijn werk en zijn huwelijk zat is. Hij heeft een affaire met Camila, een Mexicaanse architecte met wie hij twee jaar geleden drie dagen heeft doorgebracht en een jaar geleden nog eens vier dagen. Hij woont een conferentie in Texas bij waar hij hoopt haar weer te ontmoeten in de hoop dat hij nog een paar Perfecte dagen met haar zal beleven. Het loopt anders in deze roman van Jacobo Bergareche.

Twee contrasterende brieven

Dat wordt al snel duidelijk als Camila meldt dat haar man met haar meegaat en zij per mail de deur voor Luis dichtdoet met de woorden:

“Laten we het hierbij houden, laten we de herinnering koesteren. Dag, ik hou van je.”

De conferentie interesseert hem niet en hij zoekt zijn heil dan maar in het archief van de lokale universiteit. Bij toeval vindt hij daar brieven die William (Bill) Faulkner heeft geschreven aan zijn geliefde Meta Carpenter. Die vormen voor hem de aanleiding om na te denken over zijn affaire en over zijn huwelijk. Het resultaat hiervan pent hij neer in twee uitgebreide brieven. De eerste is gericht aan Camila, de tweede aan zijn echtgenote Paula.

Het is een interessante vondst om de brieven van Faulkner als uitgangspunt te gebruiken om over je relatie(s) na te denken. In beide brieven gaat Luis daarop in, maar de uitkomst is nogal verschillend. Aan Camila schrijft hij dat hun zeven dagen Perfecte dagen zijn geweest. Voor zijn interpretatie gebruikt hij een essay van Peter Handke, en Perfect day, een nummer van Lou Reed.

In de brief aan Paula overheerst de verveling, de sleur waarin hun huwelijk is beland. Op zijn best hebben zij perfecte momenten gekend, maar geen Perfecte dagen.

Oneerlijke vergelijking

Een illustratie van dat pijnlijke contrast. Aan Camila schrijft hij, terwijl zij samen in een restaurant hun geluk koesteren:

”Je ziet het iedere keer dat je een goed restaurant binnenloopt: er zijn altijd tafeltjes voor twee waar stellen die al lang bij elkaar zijn hard hun best doen om gespreksstof te bedenken, en wanneer het eten arriveert, becommentariëren ze elk gerecht tot er niets meer over te zeggen valt, waarop de stilte weer intreedt.”

In de brief aan Paula vormen zij samen dat stel zonder gespreksstof.

“Wanneer jij eindelijk doorhebt dat we zo’n geval zijn van een tafeltje voor twee waar geen gespreksstof is, stel je me met een glimlach voor om tot de opera onze telefoons uit te zetten, en dat is nog erger, want dan wordt pas echt duidelijk dat we elkaar niets te zeggen hebben.”

In zijn terugblik idealiseert Luis die opgeteld zeven dagen met Camila. Het was allemaal perfect, maar dat is nogal gemakkelijk als je alleen maar tijd met elkaar hebt doorgebracht in hotelbedden, op romantische plekjes en goede restaurants, zonder verplichtingen en andere ongemakken. Als je er zo in staat, verliest het huwelijk het altijd.

Je moet er wel wat voor doen

In zijn huwelijk zou hij dat ook graag meemaken, al was het maar voor een dag. Maar is dat wel mogelijk? Juist dan is er altijd wel iets dat de feestvreugde verstoort, zoals een huilend kind, een vervelende buurman, een baas die uitvalt, het weer dat niet meewerkt, noem maar op.

Maar het begint bij jezelf en daar zit het bij Luis ook niet lekker. Hij komt passief over, het geluk moet hem overkomen. Dat je er zelf ook wat aan kunt doen, en daar schort het bij hem aan, kun je hieruit concluderen in zijn brief aan Paula :

“Het zou best eens kunnen dat ik jou eigenlijk niet goed ken, dat ik niet weet wat er in jou omgaat, dat ik niet in staat ben jouw verlangens te begrijpen, want jij zal ongetwijfeld ook ergens naar verlangen.”

Als je zo’n lapzwans bent dan is het inderdaad begrijpelijk dat je die paar dagen met Camila, de vrouw die je eigenlijk niet kent, Perfecte dagen noemt.

 

Perfecte dagen
Jacobo Bergareche
Literatuur
Wereldbibliotheek
2022
Paperback
174
Nadia Ramer
9789028452336
Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.