Tik – Margreet Schouwenaar

En als we het geen liefde noemen,
en zwijgen tot het schraapt,
en zelfs dan niets zeggen.
Zwijgen tot de aard en ontdekken
dat het om lust, beter weten, hete leden
of ten hoogste medemenselijkheid gaat.
Wordt de melk dan zuur, vallen wangen
in, verbleekt de maan of ga je
opgewonden in een vlaag van drift
in een lange rij staan?

En maar gluren hoe lang het kan duren.
Wie dringt voor, wie staat vooraan, wie
berijdt zijn stokpaard, raakt in paniek, laat
een vers wicht voorgaan (om zich
te vergapen aan wat hij met liefde zou
rapen). Wie aanvaardt of laat het bij
aanbidden tot de rij slinkt en woorden
als roos en zoet, vergeten namen en
eindelijk samen, dagen als een oude
traan. En je dan niet laten gaan

om, eenmaal voor het loket, aarzelend
te vragen om iets van liefde, liefs met
fluisterplaats en blikken engel, zodat
de dienstdoend student zijn lach verbuigt
en zegt: helaas, uitverkocht. En eindelijk
kun je het plaatsen. Als jij iets wilt is het op.
Een slag voor je hart. Tik. Tak. Listig slaat
honger je maat. Tot je beseft dat tussen
lijden en kastijden een beeldbuis staat waar
liefde nooit dood gaat. En je waagt

en bidt om aanspraak.

—

Over Margreet Schouwenaar