Het is lastig om terug te halen wat je in je kinderjaren hebt meegemaakt en hoe je als kind was. Het meeste kun je je niet herinneren. Om toch een beeld te hebben moet je wel putten uit de herinneringen en verhalen van bijvoorbeeld je ouders.
Volgens de overlevering kon ik al op jonge leeftijd lezen. De waarschuwende woorden van mijn oma “Kind, je verpest je ogen nog met al dat gelees” werden al op jonge leeftijd bewaarheid. Of het een met het ander te maken heeft weet ik niet, het lijkt erg onwaarschijnlijk, maar op mijn 7e moest ik al aan de bril.
Lezen werd van huis uit gestimuleerd. Het was de tijd dat de televisie nog niet overheersend was. Als kind was je aangewezen op die ene zender die op woensdag- en zaterdagmiddag vanaf vier uur aan kinderprogramma’s deed. Omdat het fenomeen nieuw was en de kijktijden beperkt waren, had televisie kijken een enorme aantrekkingskracht en kon ik mij verheugen op programma’s als Swiebertje, Lassie, Thunderbirds. Klassiekers die iedereen uit die tijd zich nog kan herinneren.
De rest van de tijd werd gevuld met buiten spelen, daarnaast was lezen voor mij toen al een tijdrovende hobby. Ik weet nog dat ik lid was van de bibliotheek, met helaas een voor kinderen heel beperkt aanbod, misschien ook wel beperkt door de religieuze sfeer in het dorp.
De enige boeken die ik mij nog kan herinneren zijn Jip en Janneke (welbekend!) en Marieke, een meisje dat op een boerderij woonde.
Volgens mijn moeder had ik, toen ik die allemaal gelezen had, ongeveer alles wel gelezen. Inmiddels weet ik wel dat haar geheugen tamelijk flexibel was. Winters waren volgens haar altijd streng en begonnen soms al in oktober en duurden dan tot april, zomers waren altijd bloedheet en begonnen vaak al in maart en duurden dan tot september. Tussendoor had je dan ook nog heerlijke lentes en stormachtige herfstmaanden. Dat die flexibiliteit zich ook manifesteerde in bespiegelingen over mijn leesgedrag laat zich raden.
Maar toch. Mijn gezeur om meer hielp uiteindelijk. Geestelijk was ik er al wel aan toe, doch in kalenderjaren gerekend kreeg ik op veel te jonge leeftijd in de bibliotheek toegang tot boeken voor 10 jaar en ouder. Ineens werd mijn wereld een stuk groter en werd de hoeveelheid te lezen boeken al zo groot dat ik het niet meer kon bijhouden.
Ik voelde mij als Hans en Grietje, sprookje van de gebroeders Grimm, die in een wereld belanden van snoep en ander lekkers, maar dan zonder boze heks.
Mijn leesverslaving kreeg daardoor een nieuwe impuls, daarover later meer.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.