Het slot van dag 1: Thees Uhlmann, Lize Spit en Julia Deck
Een impressie van de laatste van de bijgewoonde gesprekken op mijn eerste dag van Crossing Border 2016.
Thees Uhlmann, geïnterviewd door Leon Verdonschot
“De uit Hemmoor, Duitsland afkomstige Thees Uhlmann is muzikant en schrijver. In de jaren negentig werd hij bekend als zanger en gitarist van indierockband Tomte, waarna hij in 2011 ook als solo-artiest op de planken stond. Begin 2015 kondigde Uhlmann, die ook heeft geschreven voor verschillende kranten en magazines, zijn debuutroman aan. Het indringende Sophia, der Tod und ich, vertelt het verhaal van een man die aan het eind van zijn leven de Dood ontmoet. Tegen alle verwachting in wordt het een absurde reis, waarbij ook ex-vriendin Sophia bij het onwaarschijnlijke tweetal aansluit.”
Een interview over het boek Mijn ex, de Dood en ik. Nou ja,interview. Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest van Leon Verdonschot, maar het groeide uit tot een soort one-man-show van Thees Uhlmann. De brave vragen werden aanvankelijk nog min of meer beantwoord door deze Duitser, maar al snel leek hem dat te gaan vervelen. Hij greep het initiatief, pakte het podium en liet de gaandeweg steeds hulpelozer kijkende interviewer aan zijn lot over.
En wat pakte dat goed uit. Wat leek uit te draaien op een bloedeloos gesprek veranderde plotseling in een bijna wervelende show van de excentrieke, charismatische en bijzonder komische Thees Uhlmann.
Hij ging in op zijn muzikantenverleden, zijn deels zwervende bestaan. Maar ook op zijn afkomst, het volgens hem dodelijk saaie, grauwe Noord-Duitsland in de buurt van Cuxhaven en Hamburg.
Hoogtepunt: het voordragen van een hoofdstuk uit zijn boek. Aan alles kon je merken dat hij gewend is om op een podium te staan. Meestal zijn dat soort voordrachten tamelijk gedragen, met weinig variatie in de toonsoort. Dit werd een dynamische, overdonderende en soms hilarische performance zoals je zelden ziet van schrijvers.
Na dit optreden was er maar één conclusie mogelijk: kopen dat boek, in het Duits natuurlijk en laten signeren. En het signeren was al een belevenis op zich. Niet een paar obligate woordjes, maar gewoon een hele pagina tekst met van alles en nog wat. Of het boek mij zal bevallen weet ik niet, de voortekenen zijn wel meer dan goed.
Lize Spit en Julia Deck, in gesprek met Arjan Peters
“Julia Deck werd in één klap een literaire sensatie in Frankrijk toen in 2012 haar debuutroman Viviane Élisabeth Fauville werd gepubliceerd. En nu is het de beurt aan ons land om haar bijzondere talenten te ontdekken: in haar huiveringwekkende boek kruipt de lezer in het hoofd van een moordenares – ‘als gevangenen van haar fouten, horen we hoe de stemmen haar alledaagse dingen vertellen, doorspekt met paranoia. (Le monde).”
‘Wat. Een. Verhaal!’ en ‘In 1 ruk uitgelezen van m’n sokken geblazen’. Deze en meer lyrische tweets over de debuutroman van Lize Spit (België, 1988) prijkten in juni in koeienletters op de muren van aardig wat Nederlandse stationshallen. Inmiddels lazen al meer dan 60.000 mensen in België en Nederland hoe de hoofdpersoon in Het smelt teruggaat naar haar geboortedorp op het Vlaamse platteland en aan de hand van terugblikken haar jeugd blootlegt. Een jeugd die steeds meer scheuren begint te vertonen en leidt tot een schokkende finale.
Maakte Arjan Peters in de editie van 2015 als interviewer een licht teleurstellende indruk, met dit gesprek maakte hij dat in één klap goed. Minutieus voorbereid, alle vragen uitgewerkt en deze vanaf een blaadje oplezend; het lijken voorbodes van een weinig spontaan gesprek. Het pakte gelukkig heel anders uit. Hij nam alle tijd om echt te luisteren en op de teksten van de dames in te gaan. De redenen voor een dubbelinterview zijn niet altijd duidelijk, maar in dit geval was er een hele aardige chemie. Rustige vrouwen, een romanverhaal dat overeenkomsten vertoont, maar wel verschillend van omvang. En van succes, in Nederland en Belgie. Het smelt van Lize Spit is een daverend succes en ongeveer vijf keer zo dik als het boek van Julia Deck dat alhier nog vrijwel onbekend is.
Ik denk dat ik eerder geïnteresseerd ben in het nog uit te brengen boek van Julia Deck, het lijkt wat mysterieuzer met meer ruimte voor eigen invulling dan Het smelt. Hoe dan ook: beide dames hebben een bijzonder sympathieke indruk achtergelaten.
Waarna de lange eerste avond van Crossing Border erop zat. Dag twee was gemiddeld genomen boeiender, verslagen volgen later.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Goed geschreven, duidelijke mening. Ben benieuwd naar het boek van Thees Uhlmann.