Herinnering aan die vluchteling in Hamburg

Al eerder heb ik geschreven over herinneringen die worden opgeroepen door een boek. Bij het lezen van Vertel me het einde van Valeria Luiselli, zie recensie, overkwam mij dat ook.

Januari 2015. Onze zoon had een stage van vijf maanden achter de rug in Hamburg. Ik was daar om hem helpen terug te verhuizen vanaf zijn gedeelde appartement. Weinig aan de hand verder.
Hij nam afscheid van een buurjongen, een teruggetrokken type. Na wat onschuldig heen en weer gebabbel vroeg ik aan hem of hij ook wegens een stage in Hamburg was. Het antwoord kwam moeizaam, moest uit hem worden getrokken.

De jongen kwam uit Mexico en hij bleek op de vlucht te zijn. Hij was gegijzeld geweest door één van de vele criminele bendes. Hoe hij daaruit is gekomen liet hij in het midden, ontsnapt, losgeld betaald?
Maar één ding was wel duidelijk. Zijn vader had hem op het vliegtuig gezet om het geweld te ontvluchten. Blijven was simpelweg te gevaarlijk.
De VS of een ander land in de buurt waren geen optie, de tentakels van de criminelen reikten te ver. Maar ook op de eerste plek in Azië bleef hij niet lang. De kans op ontdekking was te groot, onvoorstelbaar als je erbij nadenkt.
Hij verhuisde naar Hamburg om een anoniem leven te leiden. Nauwelijks contact met zijn ouders, geen bekenden om hem heen, alleen in een vreemd land. Negentien jaar was hij toen.

Dat het serieus was bleek wel toen ik hem een hand wilde geven. Hij gebaarde dat dat niet ging. Toen zag ik pas dat zijn handen volledig vernield waren.

 

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.