Was dit het wachten waard?
Het eerste boek dat van Minette Walters in 1992 in Engeland uitkwam, Het ijshuis, was het begin van een lange reeks goed ontvangen en succesvolle thrillers. In 2007 kwam er een einde aan die reeks. De druk van het jaarlijks moeten publiceren van een boek en het moeten voldoen aan de verwachtingen van haar lezerspubliek benauwden haar te veel. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Circa tien jaar later is er eindelijk weer nieuw werk verschenen. Geen thriller, dat was een gepasseerd station, maar een historische roman, Het laatste uur.
De thrillers van Minette Walters speelden zich veelal af in kleine, soms min of meer gesloten, gemeenschappen. Dat geldt nu ook voor Het laatste uur. Het speelt zich af in een gehucht in Dorsetshire dat amper tweehonderd zielen telt. Het is 1348 en de pest breekt uit. De machtigste man van het gehucht is naar een ander landgoed om daar de aanstaande man van zijn puberdochter Eleonora op te halen. Zijn missie faalt; de beoogde bruidegom is één van de eerste slachtoffers van de pest en wat nog erger is: hij is zelf ook besmet geraakt.
Zijn daadkrachtige en slimme echtgenote, Lady Anne van Develish, ziet meteen de ernst van de situatie in en ziet kansen. Zij laat de bruggen ophalen en hij komt er niet meer in. Het voornaamste doel is om de ziekte buiten de deur te houden, maar het komt haar ook goed uit. Zij is verlost van die vreselijke vent en neemt de touwtjes in handen. Dat kun je revolutionair noemen. Een vrouw aan de macht is heel bijzonder en ongewenst, maar dat zij lijfeigenen behandelt als alle anderen is helemaal ongekend.
Het gaat wonderwel goed. Doordat zij het dorp van de buitenwereld afschermt blijft de ziekte buiten de deur, en dat terwijl de dorpen eromheen worden gedecimeerd. De laatste bewoners verlaten het gebied uit angst voor besmetting.
De winter nadert en er dreigen voedseltekorten. Haar voornaamste metgezel is Thaddeus Thurkell, een lijfeigene en een bastaard. Hij trekt erop uit en neemt een aantal jonge knapen mee die een heel goede reden hebben om een tijdje uit beeld te blijven. Vanaf dat moment zijn er twee verhaallijnen. De eerste speelt vooral binnen de muren en gaat vooral over de overlevingsstrijd en onderling gekonkel met een hoofdrol voor de onuitstaanbare Elenora, de tweede gaat over het wel en wee van Thaddeus en zijn metgezellen.
Het laatste uur bevat nogal wat thematiek. De dreiging van de vreselijke en zeer besmettelijke ziekte beheerst het dagelijkse leven. Het gaat ook over de ongewoon moderne opvattingen van Lady Anne als het gaat om gelijke behandeling en haar vernieuwende visie op hygiëne. Het schetst een goed beeld van de verhoudingen in die tijd, van verschillen in rangen en standen, tussen mannen en vrouwen en ook van de haat en nijd tussen de verschillende kleine gemeenschappen.
Haar stijl en verteltempo is nauwelijks iets veranderd. Prettig en verzorgd taalgebruik, een rustig tempo en een goed verhaal met een kop, romp en een staart. Tot zover de positieve opmerkingen.
Er zijn ook minpunten. Walters laat werkelijk helemaal niets aan de verbeelding over, alles wordt eindeloos uitgekauwd en uitgeschreven. Dat Elenora een onuitstaanbaar kreng is, dat is na enkele hoofdstukken al wel duidelijk, maar het wordt tot in den treure herhaald en van alle kanten belicht. Hetzelfde kan worden gezegd van de belevenissen van Thaddeus op zijn tocht; door de uitgebreide beschrijvingen wekt Walters de indruk dat hij met een wereldreis bezig is, terwijl het slechts om enkele tientallen kilometers gaat. Natuurlijk was de wereld in die tijd een stuk “kleiner”, maar toch.
Het is ook storend dat de personages eendimensionaal zijn en zich niet ontwikkelen. Lady Anne is een moderne visionaire vrouw die in alle opzichten deugt. Dat geldt in sterkere mate voor Thaddeus, een bijzonder intelligente, krachtige man die op elke onverwachte situatie een antwoord heeft; een bijna smetteloze heilige. Over Eleonora is al genoeg gezegd. De goeden zijn en blijven goed, de slechten hebben weinig positieve trekjes. Het is een nogal karikaturaal en ongenuanceerd beeld van de mensheid.
Het is goed dat Walters haar pen niet definitief heeft opgeborgen. Maar de conclusie is helaas dat Het laatste uur enigszins tegenvalt. Als dit het eerste boek zou zijn wat ik van haar zou hebben gelezen zou ik niet erg nieuwsgierig zijn naar haar eerdere werk. En dat is doodzonde, want zij is wel degelijk een vakvrouw die in het verleden meerdere uitstekende boeken heeft geschreven.
Roman, historisch
Xander
23 maart 2018
Paperback
494
Fanneke Cnossen
Wanneer de pest in 1348 Engeland bereikt, begrijpt niemand waarom er in zo'n korte tijd zo veel doden vallen. Als Sir Richard na een reis terugkomt in zijn dorp Develish, blijkt hij besmet te zijn geraakt. Zijn vrouw, de intelligente Lady Anne, neemt het heft in eigen handen: de zieken moeten buiten blijven, de gezonde mensen beschermt ze in haar eigen huis. Tot ieders verbazing behandelt Lady Anne ze allemaal als gelijken.
Deze nieuwe hiërarchie zorgt voor een onrustige dynamiek in Develish. Het volk staat voor een onmogelijke keuze: blijven ze binnen en verhongeren ze, of gaan ze naar buiten, waar de pest rondwaart?
Het laatste uur leest als een spannende thriller over menselijke vindingrijkheid en uithoudingsvermogen tegen de ergste pandemie in de geschiedenis. Met Lady Anne van Develish heeft Walters een onvergetelijke heldin gecreëerd.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Indertijd alleen Het ijshuis gelezen.
Aardig, maar naar mijn mening niet haar beste.
Toch wel nieuwsgierig geworden. Had ik iets van d’r staan? Hoe is het mogelijk: De echo. Nooit gelezen echter.
Lang geleden dat ik die heb gelezen. Heb genoteerd dat ik hem wel goed vond, vier sterren destijds.