Wij zagen samen de oude kust vervagen,
maar zullen landen elk op andre ree.
Thans delen wij nog samen enkle dagen
d’onmenselijke wildernis der zee.
Die andre wildernis, de mensenzielen,
ontgint de vaste Kerk van uw geloof,
dat velen, die den Boze haast vervielen
heil brengt, en licht straalt in de diepe kloof.
Gij zijt op weg uw leven te gaan wijden
ver van de vree der Hollandse natuur
aan vele simplen om hen te bevrijden
tot de verrukking van Gods eigen uur.
Gij hebt van genen dichter ’t woord van node,
een hoger Woord heeft u van heil vervuld.
Maar in uw taak zij needrig u geboden
een dichterwèns: dat gij niet falen zult.
En gij: bidt voor de dichters, die vervielen
aan die twee rijken van blind wel en wee:
de wildernis der menselijke zielen –
d’ònmenselijke wildernis der zee.
Achtergrond van en bespreking van het gedicht op de website van Meander (dat gelukkig weer terug is)
Jeeminee, Roland Holst is dus gecharmeerd van die nonnen!
ja grappig toch? Wat vind je van de uitleg op Meander, waar ook hierop wordt ingegaan?
Dank voor de tip naar Meander!
Een prachtig platform!