Ik kijk mijn zoon.
Hij slaapt, ik schrik
En zie: daar ligt mijn vader.
Ik vraag hen wie ik wezen wil
en of ik die al nader.
Zij zwijgen dat ik verder moet.
Ik kus zijn halsslagader:
Barbara, klopt zij, Barbara.
(Zijn mond geurt nog naar tandpasta)
Aan het werk dus, aan het werk!
De slagen der stomheid
zien te verslaan
Door kakelend op
mijn handen te staan.
