Soms als ik denk aan hoe de dood zal zijn
zie ik het pad van stenen in de beek
die zonder water stroomde, witte lijn
waarnaar ik in de middaghitte keek.
Van steen naar steen geleid kijk ik omhoog
naar hellingen rondom, het steile groen
dat onbegaanbaar is, maar minder droog.
En dan de vraag hoe ik die twee verzoen.
Ik zie de stenen in hun stilstand aan.
Voel hoe de zon dan diep in mij bereikt
de witte gladheid van hun koel bestaan.
Hoe het vergaan voorgoed geweken lijkt.
Een pad dat nu al jaren in mij daalt,
maar niet dan na mijn dood naar water taalt.
Heel mooi, Jan!