Februari 2020

Gemiddeld goed maar zonder uitschieters

Wat heb ik in de afgelopen maand gelezen en welk boek is mijn boek van de maand geworden?

In februari heb ik zeven boeken gelezen. Dat is vrij gemiddeld. Over het niveau van de boeken heb ik niets te klagen. Goed, het waren niet allemaal toppers, maar slechte boeken zaten er niet tussen. Klinkt bekend? Klopt, zo opende ik ook mijn stuk over januari.

Het eerste boek in februari was De ondergrondse spoorweg van Colson Whitehead. Het is bij vlagen een zeer aangrijpend verhaal, maar het wordt op den duur helaas een tikje monotoon. Het is een opeenvolging van in de knel komen, ontsnappen, vaak met onverwachte hulp om vervolgens weer in de knoei te komen. Natuurlijk blijft het lot van de slaven een zeer trieste geschiedenis, maar dat alleen is niet genoeg voor een geweldig boek.

Hierna was het vervolg op De kinderjaren van Jezus aan de beurt, De schooldagen van Jezus. David is inmiddels wat ouder en is toe aan school. Het wordt een heel bijzondere opleiding! Dit boek ademt in veel opzichten dezelfde sfeer als het eerste deel, maar is wel veel meer vervreemdend. Minder sterk, helaas, maar nog steeds wel zeer genietbaar.

De akte van mijn moeder van András Forgách was het derde boek. Het is vooral heel feitelijk, saaie rapporten worden afgewisseld met persoonlijke herinneringen, emoties zijn er (te) weinig. Dat zorgt voor een katterig gevoel, vooral omdat er uit een dermate gevoelig onderwerp (een moeder die informante blijkt te zijn geweest van de geheime dienst) veel meer had kunnen worden gehaald.

Het derde boek dat ik van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro las was Vergeten reus. Weer heel anders dan die andere boeken, vind ik een kwaliteit op zich! Speelt zich af in een ver verleden, tempo ligt laag, en het thema is interessant. Geheugenverlies kan een vloek zijn, maar heeft ook zegenrijke kanten; sommige dingen kun je maar beter niet meer weten.

En zo waar, weer eens een thriller! Deel heel veel in de reeks met Jack Reacher in de hoofdrol. Meestal heel behoorlijk, maar het vorige deel stelde mij danig teleur. Toch maar weer een kans gegeven en het viel mee, gelukkig. Nachthandel kent de vertrouwde elementen maar het was een stuk geïnspireerder en haalde daarmee bijna het vertrouwde niveau.

Een dun boekje van John Steinbeck, De parel. Niet zijn beste werk, maar toch vond ik het verhaal van een arme man die zich door toeval heel even rijk mag wanen wel mooi. Heel even, want de rijkdom brengt hem ook veel narigheid.

En het laatste boek alweer. Met een enorm lange titel: Met iedere regendruppel huilt mijn mislukte leven in de natuur door Gerardo Soto y Koelemeyer. Over een leraar die afstevent op een depressie en daar ook in belandt. Wat volgt is een mooi en, ondanks het thema, allerminst zwartgallig boek. Het leest prettig, het tempo is aangenaam en de auteur weet de valkuil van clichématigheid vakkundig te ontlopen.

Het valt niet mee om een boek tot favoriet uit te roepen. Het is niet omdat het er nou met kop en schouders bovenuit steekt, maar doordat de auteur andermaal in staat is gebleken om een heel ander boek te schrijven dan de andere die ik van hem ken is Vergeten reus mijn favoriet over deze maand.