Herkenbaar en toch anders
Iedereen die weleens een wandeltocht heeft gemaakt, weet dat goede kleding, met name goed schoeisel, het zwaarste telt. In Landlijnen, het derde boek alweer van Raynor Winn, begaat zij de onbegrijpelijke fout om met niet goed passende schoenen een zware tocht te maken. Van iemand met zo’n schat aan ervaring, lees ook Het zoutpad en De wilde stilte, verwacht je dat niet. Het komt haar duur te staan.
Toch weer op pad
Landlijnen begint op vertrouwde wijze. Na een langere periode van geringe activiteit gaat het toch weer slecht met Moth, de man van Raynor, die aan een degeneratieve ziekte lijdt. Van de vorige tochten knapte hij zodanig op dat hij heel wat jaren in blessuretijd heeft geleefd. Volgens de artsen zou hij slechts een beperkt aantal jaren te leven hebben, maar wonder boven wonder verbeterde zijn toestand tijdens de eerdere zware tochten. Nu lijkt het onvermijdelijke toch dichtbij. Dan gaat het weer kriebelen. Tegen beter weten in besluiten zij nogmaals op pad te gaan. Het wordt de bijzonder uitdagende Sheigra Trail, in het uiterste noorden van Groot- Brittannië.
Door het verkeerde schoeisel krijgt Raynor Winn al snel last van blaren. De ruime voorraad pleisters is al snel op, het wordt enorm afzien. Ze had nog kunnen teruggaan om aan andere schoenen te komen, maar ze doet het niet. Ze weten de tocht te volbrengen, maar dan zijn ze nog niet klaar. Er volgen aansluitende tochten. Uiteindelijk zakken ze zover naar het zuiden af, dat ze ook het laatste stuk naar hun huis in Cornwall te voet willen afleggen.
Heel wat keren denken zij aan opgeven. De voeten van Raynor zijn kapot, Moth heeft soms last van flinke inzinkingen, de kleding is doorweekt en hun oude tent begeeft het. Maar af en toe een flinke pauze, even aansterken en een warme douche doen wonderen. En: het lijkt wel alsof opgeven uit hun woordenboek is geschrapt.
Hetzelfde recept met nieuwe ingrediënten
Veel in Landlijnen is herkenbaar van eerdere boeken. Ook deze tocht start moeizaam, mede omdat Moth een tijdje nodig heeft om weer op krachten te komen. De natuurbeschrijvingen zijn weer indrukwekkend. Winn beschrijft zo beeldend het zware, zompige terrein, de regen die hun vaste reisgenoot is, het vaak treurige landschap dat er slecht aan toe is. Dat is tegelijk een van de dingen die anders zijn. Meer dan eerder heeft zij oog voor de rampzalige gevolgen van de klimaatcrisis. Behalve het landschap gaat het dan ook om de treurige staat van de fauna. Het is allemaal niet best.
Ook benoemt zij de gevolgen van de Brexit. De winkels die zij soms weten te vinden hebben nauwelijks voorraden. Als dat al onderweg is, staat het in de rij vrachtwagens bij de douane. Het heeft ook invloed op de stemming onder de Schotse bevolking. Deze heeft enorm veel last van de gevolgen en het zet de verhoudingen wel meer op scherp.
Over de mensen die zij tegenkomen valt ook het nodige te zeggen. Velen hebben nauwelijks oog voor de omgeving, de stappenteller wint het vaak. Het gaat bij die mensen om het doel, niet om de weg erheen. Soms is het ook grappig, vooral als mensen hen aanspreken en hen aanbevelen om Het zoutpad te lezen.
Toch gebiedt de eerlijkheid om te zeggen dat de verrassing er wel een beetje af is. Maar hiervoor geldt ook: je moet elk boek op zichzelf beoordelen. En dan is Landlijnen wel weer heel boeiend, ook als je haar eerdere boeken al kent. Of er nog een boek kan volgen is maar zeer de vraag gezien de gezondheid van Moth. Het zou passen bij deze doorzetters om er gewoon voor te gaan.
Non-fictie
Balans
2022
Paperback
352
Annemie de Vries
9789463822398
