Fraaie verhalen met een sombere ondertoon
De scharrelaar is een Vogeltijdschrift voor lezers dat twee keer per jaar verschijnt. Inmiddels is het toe aan de elfde editie. Verschillende auteurs schrijven een verhaal, er is plaats voor wat poëzie en er zijn fraaie illustraties. Ook deze editie is een klein feestje en niet alleen voor vogelliefhebbers.
Verhalen als deze zijn van levensbelang
Tijdens het lezen benoemen verschillende auteurs het al: met veel soorten gaat het niet goed. Soorten verdwijnen en van andere soorten lopen de aantallen, soms drastisch, terug. De oorzaken zijn duidelijk: minder / kleiner leef- en broedgebied, te eenzijdig landschap, boerenakkers waar al het leven uit is vergiftigd waardoor er steeds minder voedsel te vinden is, toenemende predatie waardoor er steeds minder jonkies tot volwassen exemplaren weten uit te groeien. Ga maar door, het is een somber beeld.
Daarom zijn publicaties als deze van levensbelang. Niet alleen om de aandacht op deze problematiek te vestigen, maar ook om te laten zien wat wij dreigen kwijt te raken. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen te vinden die hun enthousiasme voor deze diersoort overeind weten te houden en daar met veel enthousiasme over willen schrijven.
Weer een fraaie bundel
Ook bij deze bundel is het moeilijk om te kiezen. Er staan maar liefst vijftien verhalen in van gemiddeld rondom de tien pagina’s. Het openingsverhaal, Meeuwen van Tom Hofland, is een verhaal in klassieke zin: het is fictie. Een jongen is zijn moeder verloren en de gedachte dat zij een meeuw is geworden, laat hem niet los. Mooie geschiedenis.
Een ander verhaal is van Stefan Brijs. Hij laat daarin zien hoe vogelaars (bijna) obsessief op zoek gaan naar een soort die zij per se willen waarnemen. Ik ken er zelf een paar. Deze mensen reizen het hele land door als er een melding is van een soort die bijzonder is dan wel zelden wordt waargenomen. Hij gaat op zoek naar de heremietibis die in Andalusië te zien zou zijn. Mooi verhaal waaruit blijkt wat voor doorzettingsvermogen en geluk erbij komt kijken om dan toch die bijzondere waarneming te doen.
Nienke Beintema laat in Hachelijk broeden op dak en kwelder treffend zien hoe moeilijk het voor scholeksters is geworden om broedplaatsen te vinden. Het is niet alleen dat ze steeds open en bloot op daken nestelen met een grotere kans op predatie, maar de kleintjes lopen als ze uit het ei zijn rond met alle risico’s van dien, zoals van het dak vallen of in een regenpijp belanden. Op een geschikte plek in de natuur zijn die gevaren er niet, maar die worden steeds schaarser.
De anderen wil ik niet tekort doen. Ook hun verhalen zijn stuk voor stuk de moeite waard. Alles bij elkaar zorgt dat er weer voor dat ook editie 11 van De scharrelaar een bijzonder aangename en interessante bundel is geworden.
Verhalen
Noordboek
2024
Paperback
152
