Portret – I – Rutger Kopland

Hoe langer het duurt, hoe langer
je liefhebt, maar wat heb je
lief, het verandert
steeds meer in steeds meer
zichzelf, zozeer in zichzelf
dat het sterft.

Zo alleen zul je worden met liefde
als met een landschap
dat langzaam verwintert,
steeds meer in steeds meer
die ene ets.

In je gezicht nog het gezicht
dat voelt hoe warm adem is
voor het afkoelt tot mist.
In je hand nog de hand die vertelt
dat je er bent, tot hij zich
terugtrekt in je hand.

Share

Plaats een reactie

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.