Voor het eerst hoorde ik over de plaats Semipalatinsk in februari 2016 tijdens een interview met Jan Brokken op het Brainwash festival. Het ging over zijn boek De kozakkentuin. Het gaat over de jarenlange intense vriendschap tussen de verteller, Alexander von Wrangel en de schrijver Fjodor Dostojevski. Het grootste deel van het boek speelt zich af in Semipalatinsk.
De recensie volgt binnenkort, maar ik kan alvast verklappen dat het een prachtig boek is waardoor je veel meer gaat begrijpen van de auteur Dostojevski.
Het toeval wilde dat in de dagen dat ik het las, juli 2016, er een uitzending van Grensland werd herhaald van Jelle Brandt Corstius. En waar ging het over? Semipalatinsk!
Zo heb je nooit van die plaats gehoord en zo kan het gebeuren dat je over die plaats kunt lezen en hem op televisie kunt zien.
Dacht ik. De uitzending ging wel over diezelfde plaats maar had als doel de gevolgen te tonen van de ruim vierhonderd ontplofte kernkoppen in dat gebied tussen 1949 en 1991. En die zijn verschrikkelijk. Van het gebied is een groot deel onbewoonbaar en dat zal nog lang zo blijven.
Maar de beelden gaven wel een goede indruk van de grote leegte en de enorme uitgestrektheid van dat gebied. Hetzelfde gebied waar Dostojevski net na 1850 noodgedwongen enkele jaren moest verblijven, als banneling.
Een ballingschap die hem veel inspiratie heeft gegeven voor diverse latere werken zoals De idioot en Schuld en boete.
Fascinerend boek en dito reportage en dat dat samenviel, tja, toeval of zo je wilt synchroniciteit.
