Behoudende start van reeks
Vaak begint een nieuwe reeks thrillers nogal voorspelbaar. Het begint met de introductie van de hoofdrolspeler(s), de setting voelt nog onwennig en vaak bekruipt je het gevoel dat de auteur zelf ook nog moet wennen. Het gevolg is dat de lezer aan het begin relatief veel nieuws over zich heen krijgt en dat de opbouw in volgende delen wat rustiger is. Dit geldt ook voor het eerste deel van de reeks van Val McDermid met Carol Jordan en Tony Hill in de hoofdrol, getiteld De sirene.
Om maar met de deur in huis te vallen: de rest van De sirene is net zo voorspelbaar. In Bradfield zijn in negen maanden tijd drie gruwelijke moorden gepleegd op mannelijke homo’s. Twee teams worden op de zaak gezet, waarvan één wordt geleid door de kersverse inspecteur Carol Jordan. Zonder dat zij daarover iets heeft te zeggen wordt de psycholoog Tony Hill aan haar team toegevoegd. Het is aan Hill om het korps te overtuigen van de toegevoegde waarde van een profiler.
Clichés
Zie hier alle ingrediënten voor een voorspelbaar verloop. Carol Jordan heeft het moeilijk in haar nieuwe rol als leidinggevende in een traditioneel mannenbolwerk. Zij ondervindt vooral weerstand bij een oude rot met een ruwe bolster met een helaas niet zo blanke pit. Tony Hill wacht ook geen warm welkom, want een nieuw persoon met een nog onbekende vaardigheid in een behoudend bolwerk.
De seriemoordenaar is evenzeer voorspelbaar. Een slechte jeugd, gepest op school, niet geaccepteerd door zijn omgeving. En dan zit er blijkbaar weinig anders op dan dat je later in je leven mensen gruwelijk mishandelt tot de dood erop volgt.
Als er meer slachtoffers vallen, onder wie een agent, neemt de druk toe. Niet alleen binnen de teams, maar ook van buiten als de pers er lucht van krijgt. Ook dat laatste is bepaald niet nieuw.
Toch acceptabel
Tot zover het ”chagrijn.” In de handen van een matig auteur zou de kans groot zijn dat het een zeer zwakke, drakerige thriller zou worden. In de vaardige handen van Val McDermid resulteert het gelukkig in een acceptabel verhaal.
De twee hoofdpersonen die de serie moeten dragen zijn interessant genoeg, hoewel er nog volop aan hen te ontdekken valt. De seriemoordenaar voldoet aan alle clichés en toch zit daar door de uitwerking nog genoeg verrassends in. En Val McDermid weet zich te beheersen als het gaat om de martelingen. Zij beschrijft vrij gedetailleerd om wat voor apparaten het gaat inclusief de historische achtergrond daarvan, maar trapt niet in de val van een overdaad aan gruwelijke details, waar menig andere auteur wel in trapt. Het blijft vooral bij suggestie.
De sirene zal voor mensen die met het genre bekend zijn weinig nieuws bevatten. Voor degenen die ermee kennis maken zal dat wellicht anders zijn; zij zullen bij een volgend boek over dit onderwerp “last” hebben van herkenning.
Al met al is De sirene een acceptabele start van deze reeks, tikje aarzelend en behoudend, maar wel goed geschreven, goed opgebouwd en met goed gedoseerde spanning.
Meer informatie over het boek:
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.