Zo zwak als het politieonderzoek
De boeken van Peter Robinson met DCI Alan Banks in de hoofdrol hebben een aantal dingen met elkaar gemeen. Ze hebben een rustig tempo, er is uitgebreid aandacht voor het traditionele speurderswerk en ze zijn degelijk en prettig leesbaar. Dit is allemaal ook van toepassing op Zwanenzang, deel zeven. Helaas heeft hij daarin het hoge niveau van het voorgaande deel, Woensdagkind, niet kunnen vasthouden.
Het lijkt bijna onvermijdelijk dat als een serie wat langer loopt de auteur de valkuil van gemakzuchtige clichés steeds moeilijker weet te vermijden. In Zwanenzang heeft hoofdpersoon Banks het moeilijk om het evenwicht te bewaren tussen werk en privé. Zijn huwelijk heeft te lijden onder de geringe aandacht die hij zijn vrouw geeft, het werk slokt hem te veel op. Zodra dan de belofte van beterschap wordt gedaan voel je de bui al hangen: er komt niets van terecht.
Bizarre moord, complex verhaal
In dit geval is een gruwelijke moord de spelbreker. Op een afgelegen boerderij is een man vermoord, terwijl diens vrouw en dochter in huis vastgebonden waren. Het ligt voor de hand dat het om de bewoner gaat, een accountant die vooral vanuit huis werkt en nogal teruggetrokken leeft.
Uiteraard is er meer aan de hand. Uit de speurtocht naar daders en motieven komt naar voren dat de man de spil vormde van een omvangrijke internationale witwasoperatie. Dat er een hoger dan afgesproken percentage commissie aan zijn vuile handen is blijven kleven lijkt een voor de hand liggend motief. Toch is het verhaal nog een stuk complexer, iets wat Robinson in een uitgebreid laatste hoofdstuk erg omslachtig uit de doeken doet.
Herkenbaar en clichématig
Zoals in elk deel tot nu toe is ook Zwanenzang weer prettig geschreven: rustig tempo, kalme opbouw met op de juiste momenten de nodige dramatiek en tempowisselingen. Niets mis mee, degelijk vakwerk.
Toch resteert een onvoldaan gevoel. Het klassieke gedoe van een huwelijk als los zand is al genoemd. Het traditionele haantjesgedrag binnen het korps en andere geledingen komt ook aan bod, maar in dit geval nogal routineus. De vonken springen er nu niet af. Dat Banks lopende het onderzoek te maken krijgt met een prachtige vrouw die het nodige bij hem losmaakt, inclusief schuldgevoelens, is ook vrij obligaat. Net als het feit dat hij er de oorzaak van is dat haar iets wordt aangedaan.
Zwanenzang voelt aan alsof het op routine is geschreven en dat de inspiratie Robinson in de steek heeft gelaten. Dat kan een keer gebeuren. Kwalijker is het dat het politieonderzoek aan het begin bijzonder amateuristisch is (om spoilers te voorkomen ga ik hier niet dieper op in). Met normale grondigheid zou het een heel ander verhaal zijn geworden. Die zwakte die vooral Banks valt aan te rekenen wordt verdoezeld. Sterker, Robinson poogt in het te uitgebreide slotakkoord om Banks alsnog als de slimme speurder te portretteren. Niet sterk.
DCI Banks #7
Politiethriller
Bruna
2012
E-book
272
Valérie Janssen
9789044966800
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.