Ik stond weer op de plek waar je verstoof.
De zon scheen mild en omneveld,
geen mens te zien, volkomen stil.
Het was een dag als een geloof:
vol hoop die nooit zou doven.
De duinen waar ik over uitkeek
lieten zich van hun voet beroven
door de mist die nu uit zee aandreef,
en net toen alles leek ontworteld,
het gras, de struiken en de bomen,
en zonder zin of doel ronddobberde,
zag ik twee kraaien op een duintop staan,
de snavels doodstil tegen elkaar aan,
en hun silhouet leek op een hart
tot zij opvlogen, en het brak.
Heel mooi gedicht over rouw en loslaten.
Zeker. Ik vond hem boeiend bij VPRO boeken van gisteren.