Ik dwaalde een jeugd lang door grazige weiden
met plantjes die elders al niet meer bestonden
en daar heeft de muze mij, kind nog, gevonden
en wees mij het pad dat hij voor mij bereidde:
mijn vader die dichter werd om mij te leiden
uit armoe van hart en hardheid van geest,
twee klauwen van het veelpotige beest
wiens greep maar weinigen weten te mijden.
Wanneer ik ‘Kijk, papa!’ met pen in de hand
zat te doen of ook ik al gedichten kon schrijven
heb ik soms getwijfeld aan mijn verstand
als ik regel na regel echt zag verschijnen
en over de rand van de tafel heen drijven
waar zij boven schier bodemloze ravijnen
heel zacht op en neer bleven deinen.
