Sterren – Fernando Pessoa

Ik ben met de sterren begaan
ze schijnen al zo lang,
al zo lang…
Ik trek me dat aan.

Zou er ook vermoeidheid zijn
van de dingen,
van alle dingen
net als van je benen of je brein?

De diepe vermoeidheid
dat je er bent
gewoon er bent,
dat lachen of stralen je spijt…

Zou er dus niet
voor de dingen alom,
geen dood, nee dat niet,
maar wel een limiet
bestaan, een laatste daarom
dat zoiets aanbiedt
als een pardon?

Share

Ontdek meer van JKleest

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.